Ben çemen işçisi eşiyim. Eşim grevde yer alıyor fakat asıl grev bizim evimizde. Eşim her gün soğuk yağmur çamur demeden gidiyor. Ama bütün mücadele bununla bitmiyor. Benim evimde yaşadığım zorluklar daha da çok. Dört çocuğum var. Her birine ayrı ayrı haber anlatıyorum. Bu da yetmezmiş gibi bir de yokluklar belimizi büküyor. Çocuklarınız bir şey isterse alamamanın, bir anne, baba için ne kadar zor olduğunu bilemezsiniz. Eşim şu anda eve bir lokma ekmek getirmek için mücadele verdiği patronların insafa gelmediği fabrika kapısında sabah akşam bekliyor. Peki ben ne yapayım. Bir yandan ona destek oluyorum. Hiçbir yerde onu yalnız bırakmıyorum. Bu tek bizim mücadelemiz değil, tüm işçilerinin ve hanımlarının mücadelesi. Buradan işçilerin hanımlarına sesleniyorum. Biz ne kadar çok olursak o kadar güçleniriz. Çoluk çocuğumuz babalarına bir an önce kavuşuruz ve eşlerimiz de işlerine geri dönerler. Bunun için hepimiz bir olmalıyız. Gelin işçi hanımları birleşelim. Eşlerimizi yalnız bırakmayalım. Her şey çocuklarımızın geleceği için. Mücadele tek başına verilmez. Siz de gelin bize katılın, birlikte bu savaşı kazanalım diyorum ve son olarak şunu kimse unutmasın; zafere giden yolda çekilen çile kutsaldır. Saygılarımı sunuyorum.
Grev deki Antep Çemen Tekstil işçisi eşi