Hani... kimi zaman, insan kendinle konuşur ya... Ben de günlerdir kendimle konuşuyorum.
Ve içimdeki yanlızlığımın sıkıntısını atmaya çalşıyorum. Ama öyle bir yanlızlık ki bu, boğuluyorum. Sanki bir denizin ortasında, terkedilmiş kayığın içinde, yanlızlığa terk edilmiş, suçlu, canlı varlık insan, yani ben.
Çok bitkin yüreğim, ne anılarım nede geçmişte yaşadığım acı tatlı hayallerim kaldı, yok oldular birer birer. Kimi zaman oturup geçmişe baktığımızda, geride bıraktıklarına içimiz ürperir.
Evet, ben geçmişte yaşadığımı o kadar çok özlediğimi hatırlayarak yaşıyorum ki, kelimelerle ifade edilemez.
Tüm umutlar tükendi yüreğimde, herşeyden nefret eden bir avare, serseri kuşa döndüm. Yani, kısacası kapandı yüreğimdeki sevinçler, bekleyişler sadece geriye kendini bir şeylerle oyalamaya çalışmak.
SEN NEYMİŞSİN AYVALIK
Beni denizinin kokusuyla yanlızlığa çektin, sıkılıyorum.