Çocukluk günlerimden beri yâdımda olan nadide aşinalardan biridir fesleğen kokusu. Sanki de hatıralar cennetinin büyülü kokusunun günümüze kadar süre gelen buğusu.

Hani, çocukluğumuzun vatanımız olması hasebiyle hesapsız özlemlerin bizlere uzaklardan hayal meyal el etmesi gibi bir şey bu koku…

Hayaller ülkesi çocukluğumun bir bölümünü geçirdiğim iki katlı evimizin penceresi önünde teneke kutularda annemin yetiştirdiği fesleğenlerin mütevazı güzelliği hâlâ gözümün önünde.

Bu güzellik ikliminin aguşunda, tek tanık olduğum burukluk; iki katlı balkonu ve merdivenlerinin korkulukları ahşaptan ,kileri yüklüğü oymalı evimizin yıkılıp yerine onun yerini tutamayan ,onun taşıdığı hatıralardan iz taşımayan betonarme evin yapılması.

O evin, bizzat bilerek isteyerek yıkılması; bana vatandan ayrılış ıstırabı yaşattı desem abartmış sayılmam.

Belki de fesleğen kokusunun ben de bıraktığı iz, o güzellikler cemi hanemizin ayrıntılarından biri olması kim bilir…

O evin yıkılmasından sonra, çocukluğuma ait güzelliklerin bir bir yok olmasına şahitlik ettim.

Gölgesinde oyunlar oynadığım elma ağacı kesildi ilk önce. Sonra Evimizin önünden geçen yolla avlumuzu ayıran nisan gülleri söküldü. Birlikte oyun oynadığımız karşı komşumuzun çocuğu ve ailesi kente taşındı.

Şimdi ne zaman memlekete gitsem, gözlerim o güzellikleri arar ; ama nafile…

İnsanın çocukluğunun vatan olması, hatıraları uhrevileştiren masumiyetin, safiyetin , bereketin elbirliğinin vefası olabilir mi acaba?

Bu güzellik ikliminden günümüze tek kalan koku mudur fesleğen kokusu?

Hâlâ bir yerlerde, teneke saksılarda eskimiş leğenlerde fesleğenler yetiştirilen mütevazı haneler mevcut mudur?

Bu hanelerden birinde vatanıma dönmek istemem sizce çocukluk mudur?

Bence,dudaklarınızın kenarında oluşan buruk tebessümün nedeni,; sizin de genzinizi yakan fesleğen kokusudur.

“Ah o fesleğen kokulu günler!”deyişinizi duyar gibiyim…
Ankara, 09.02.2010 İbrahim KİLİK