Pelin Hanım bir yandan akşam yemeği için mutfakta masayı hazırlarken, bir yandan da bacaklarına dolanan on sekiz aylık oğlu Deniz’i idare etmeye çalışıyordu. Az önce işten gelen kocası Erhan Bey hemen bilgisayarın başına geçip çoktan oyun oynamaya başlamıştı bile. Pelin Hanım, kocasının yanına kızgınca gidip, isyan eden bir sesle,

“Erhan Allah aşkına şu çocukla biraz ilgilen. Ben çocuğa mı bakayım, yemek mi yapayım, hangi birine yetişeyim. Yeter artık ya çıldıracağım!” dedi.

Erhan Bey derin bir "Offf" çektikten sonra,

“Ne var” dedi. Sonrada “Altı üstü bir çocuğa mı bakamıyorsun? Peki zavallı anam ne yapsın? Tam dört çocuğa birden bakıyordu. Zaten işte imanım gevremiş bir de gelir gelmez şu çocuğu bana musallat etmeye kalkıyorsun.”

Her akşam aşağı yukarı aynı mesele yüzünden kavga ediyorlardı. Erhan Bey her seferinde eşi Pelin Hanım ‘ı annesiyle kıyaslayıp horluyordu. Pelin Hanım’dan annesinin gösterdiği beceriyi göstermesini istiyordu. Oysa Pelin Hanım evlenmeden önce evinin tek kızıydı ve ailesi onu el bebek gül bebek büyütmüştü. Nasıl olduğunun farkına bile varmadan, bir anda evlenmiş ve bir anda anne oluvermişti. Evlilik hayatının gereklerini ne kadar yapmak için gayret etsede bu yükler ona ağır geliyordu şimdi. Kocasının desteğine bu aralar çok ama çok ihtiyacı vardı.

Günler böyle yoğun stress altında geçerken, Pelin Hanım’ın ruh sağlığı günden güne daha da bozulmaya başlamıştı. Hem evin işleri, hem çocuğun bakımı onu çok yormuş, sinirlerini iyice yıpratmıştı. Hatta bazı zamanlar sinirlerine hakim olamıyor, çocuğunu hırpalıyor, bağırıp, çağırıyordu. Öyle oluncada çocuk bu kez daha asabi oluyor, kontrol edilemez hale geliyordu. Pelin Hanım artık çıldırmak üzereydi! Sigara içilmesine karşı olanların en başında gelirken şimdi sigara içmeye de başlamıştı. Bu arada eşi Erhan Bey onu anlamak yerine her fırsatta onu daha çok yermeye başlamış, hatta kendisine yatakta doğru dürüst kadınlık bile yapamadığını söyleyip, onu daha da incitir olmuştu. Oysa, o kocasını severek evlenmişti. Üniversitede tanışmışlardı. Belki ondan çok daha vasıflı birisiyle de evlenebilirdi. Ama, o eşi Erhan Bey’i tercih etmişti. Ailesinin rızası olmamasına rağmen okul biter bitmez de hemen onunla evlenmişti. Fakat eşi şu an onun düştüğü bu buhran girdabında, el uzatmak yerine, yaptığı davranışlarla girdabın daha derinlerine itmeye başlamıştı. .

Pelin Hanım artık kendine hakim olmaz haldeydi. Üstündeki evin bütün işleri, çocuğu ve içine düştüğü bunalıma aldırmadan kocasının, kendisinden kadınlık beklentileri.....Büyük bir depresyon yaşıyordu. Kendini tamamen bırakmıştı artık. Canı hiçbir şey yapmak istemiyordu.Ne elini kaldırabilecek kadar morali vardı, ne de yaşama isteği. Adeta yaşayan ölü gibiydi. Ne yemek yapmak, ne temizlik ne de başka bir şey. Kocasıysa halen onun bu durumlarını yine annesiyle ve başka kadınlarla kıyaslayıp onu daha çok aşağılamaya devam ediyordu.

Pelin Hanım en sonunda bu yükü tek başına kaldıramayacağını anlayıp psikoloğa gitmeye karar verdi. Gittiği doktorla uzunca konuştular. Doktor bu durumda yapılacak tek şeyin eşinin desteği olduğunu ve kocasının da buraya gelip kendisiyle konuşması gerektiğini belirtti.

Pelin Hanım akşam olup kocası eve geldiğinde içini bir sıkıntı kaplamışt! Doktorun kendisiyle konuşmak istediğini eşine nasıl söyleyeceğini düşünüyordu kara kara. İşin kötüsü kocası kendisinin doktora gitmesine bile şiddetle karşı çıkmıştı. Ama şimdi söylemek zorundaydı, bu tek umuduydu yoksa son günlerde kötü şeyler düşünmeye başlamıştı. Tüm cesaretini toplayıp kocasına bugün olanları ve kendisinin de doktora gitmesi gerektiğini söyledi. Kocası beklediğinden daha sert tepki verdi! Kendisine bağıra çağıra,

“Ben deli miyim? Ne işin var benim oralarda. Kendinle beraber beni de mi deli yapacaksın?” dedi.

O gece Pelin Hanım çocuğunu yatırıp mutfağa geçti. Sigara üzerine sigara içiyor ve elleri zangır zangır titriyordu. Kendi kendine anlamsızca bir şeyler söyleniyordu. Derdini kimseyle de konuşamıyordu. Ailesine yaşadıklarını anlatacak cesareti de yoktu. Kaç kez uyarmışlardı "Hemen evlenme" diye. O an aklına doktorun verdiği sakinleştirici ilaçlar geldi. Aslında az önce bir tane içmişti, ama şu an öyle büyük bir sinir krizi geçiriyordu ki, daha çok ilaca ihtiyacı vardı. Hemen buzdolabına gitti. İlacı alıp, kapağını açtı. İlaçları gözü dönmüşçüsüne içiyor, bir yandan aklına gelen oğlu yüzünden gözlerinden yaşlar süzülüyordu. En son hatırladığı gözlerinin karardığı ve sertçe yere düştüğüydü!

İki saat sonra...

Erhan Bey kucağında korkudan ağlayan çocuğuyla birlikte, endişe içinde hastanenin acil kısmında bekliyordu. Karısı Pelin Hanım, evde bir sürü ilaç içmiş, şimdi getirildiği hastanede hemen midesini yıkamışlardı. Bu arada yere düşerken başını sertçe yere vurmuş, hafif bir beyin sarsıntısı geçirmişti.

Aradan bir kaç gün geçmişti. Pelin Hanım halen hastanede yatıyordu. Durumu biraz daha iyiydi, ama doktorlar bir kaç gün daha gözlem altında kalmasını uygun bulmuşlardı. Refakatçi olarak yanında, olayı duyup gelen annesi kalıyordu.

Bu arada Erhan Bey işyerinden izin almıştı. Gündüzleri hastaneye eşinin yanına geliyor, sonrada çocuğuyla da eve geri dönüyordu. Alışık olmadığı için çocuğa bakmakta o kadar zorlanıyordu ki bazen çocuğuna bağırıyor, bazende hırpalıyordu. Ayrıca evin bütün işleri öylece kalmış, her yer darmadağınık olup ev pisliğe bulanmıştı.. Bir an önce eşinin iyileşip eve dönmesni bekliyordu, yoksa ne çocuğa bakmaya ne evin işlerini yapmaya hiç tahammülü kalmamıştı. Bütün bunları yaşarken bir şeyin farkına varmıştı. Halbuki aynı zorlukları karısıda yaşıyordu ve bütün bunların yanında bir de kendisiyle de ilgileniyordu. Karısı kendisinden yardım istediğindeyse hep kaçıyordu ve elini hiç bir şeye sürmüyordu. İşte, şimdi büyük bir vicdan azabı hissetmeye başlamıştı. Karısının bu hale gelmesinde, ruh sağlığının bozulmasında kendisininde payı vardı. Belki de en büyük pay kendisinindi. Karısının derdini anlamak yerine, onu sürekli başkalarıyla karşılaştırmıştı. Oysa sevgili karısı, her şeyi göze alarak kendisiyle evlenmiş, hatta bu uğurda kendi ailesine bile rest çekmişti. Ve şimdi onu en kötü zamanlarında hep yalnız bırakmıştı. Karısına sürekli kıza kıza onu hasta eden aslında kendisiydi. Hatasını anlmaştı, ama çok geç olmuştu bu hatasının farkına varması. Bu arada çocuğu bile kendisinden soğumuştu, haklıydı da, çünkü onunla bile doğru dürüst ilgilenmemişti ki!

Pelin Hanım bir kaç gün sonra taburcu olup eşi ve çocuğuyla eve geldiğinde gözlerine inanamadı! Evin her tarafı pırıl pırıldı. Ve salondaki masanın üzerinde kırmızı güllerden kocaman bir çiçek demeti vardı.

Aradan haftalar geçmişti...

Pelin Hanım belki de şu an dünyanın en mutlu eşiydi. Kocası, kendisi ve çocuğuyla o kadar çok ilgileniyor ve yardımcı oluyordu ki, içinden ona tapası geliyordu.
Ve "Keşke" diyordu içinden "Keşke o kötü olayı yaşamadan bu günleri yaşayabilseydik......