Hayat bazen korkunç bir kazı alanı haline gelebiliyor. Ne zaman ki insan kendisiyle, geçmişiyle yüzleşmek istiyor işte o zaman başlıyor amansız macera. Kazma kürek yerine kendi vicdanınız veya kalbinizin bilinmeyen, el değmemiş, gün yüzü görmemiş bir tarafı; bazen ise kap katı bir mantık oluyor bize yol gösteren. Sonra maceranın sokaklarında, kalbin koridorların da geziyoruz… Her yol ayrımında yeni bir yüz çıkıyor bazen de hep aynı yüzlerle veya sadece bir suret eşliğinde yürüyoruz… O kazıdan sağ salim çıkmak var ama nasıl, ne şekilde? Kendimize tuttuğumuz yol arkadaşlarımızı memnun edebilecek mi seçtiğimiz bu çetin yol?
İşte bu soruların yanıtını her kazı girişimimde yenik düşmüş bir şekilde elime alıyor ve beynime gömüyorum… Kim çıkacak, kim ne diyecek? Vicdanım mı, hayalim mi, kalbim mi, mantığım mı? Sormaktan vazgeçiyor yenik düşüyorum… Her defasında öylece kalıyor bi cesaret girdiğim bu yola daha başlamadan yorulmuş ve tükenmiş olarak veda ediyorum… Bunun sebebi; seninle karşılaşmaktan kokuyor olmamdan başka hiç bir şey değil bunu da biliyorum...