Bir kavak fidanıydım,dalları göğe hasret
Tazeydim,aşk doluydum,taşıyordum bereket

Her doğan gün tenimi umutla ısıtırken,
Boy attım,sürgün verdim,bahardan daha erken

Belki zamansız açtım,belki de yerim dardı
Ben göğe düşler saldım,köklerim zayıf kaldı

Sarıya dönüverdi övünç duyduğum yaprak,
Haddini aşma dedi,altımda kara toprak

Koynumda beslediğim kurtlar gövdemi yedi,
El verdiğim sarmaşık,tepemi gölgeledi

Anladım ki gün gelir,dost ta düşman olurmuş,
İnandığın doğrular,yalanla son bulurmuş

Heyhat,neye yarar ki,zaman veriyor dersi,
Yaşam zamana yenik,zaman yaşamın tersi

Şimdi karışmak için çürük gövdem toprağa,
Bir rüzgar devirsin der,iki kuru yaprağa

Umutlar tükenince ,biter ömür ey kavak!
Davetsiz değil ecel,sen çağırıyorsun bak !(ALINTIDIR ŞİİR)


Ben henüz sekiz yaşındaydın köyden bir dede ile annem beni hayvanları gütmeye yollamıştı.Bizim yirmidört dönümlük tarlamız vardı orada hayvanları güdüyorduk.Bitişiğimizdeki tarlada akrabamız Ali(lakabı:KocaAli)dayımındı.Ali dayım; koca göbekli ,sert bakışlı ,beyaz sakallı elinde bastonu olan iriyarı bir adamdı.Kavak dikmiş tarlasına küçüktü daha boyları yeşil yaprakları ve yerler bembeyaz topraktı .
Benimle gelen dedeyede Arapoğlu Mustafa diyorladı birde köpeği vardı adı ise alaştı.Benim canım sıkıldı Mustafa dede uyumuştu kavaın altında köpeğide uyudu zaten hiç ayrılmazdı dededen.Biraz gezdim ben ve kavak dikili tarlaya girdim kavak diplerinin toprağı beyaz olduğu için oraya ev resimi çizdim ve bahçeside olsun istedim çocuk aklımca kavak yapraklarından kopardım(şimdiki aklım olsa asla koparmazdım gencecik fidanları)evimim etrafına diktim artık benimde bahçe içinde evim var deyip seviniyordum:)yine cahiliğimle oraya hiç yapılmaması gereken yazıyı yazdım benimsemiştim orayı bahçeme güzelllik olsun diye küçücük not düşüverdim evin kenarına.
bu resmi yapan:Songül Bozka: bu kavaklarınyapraklarını kesip süsleyen:Songül Bozka (Yaşar’ın kızı)Yazdım ve akşam oldu eve gittik.
Benden sonra Ali dayım gitmiş kavaklarına bakmaya aman Allah’ım birde ne görsün emek verdiği kavak yaprakları koparılmış çocuk oyuncağı olmuş.Tabki yazıyı okumuş o hızla sinirli sinirli bizim kapıya geldi, babama; mahvoldum bittim ben demiş:
Hayırdır dayı;
Ah oğul ah senin bu kız varya benim tarlamı talan etmiş,
Nasıl olur ?Nereden biliyorsun benim kız yapmaz öyle.
Olurmu oğul; marifetinide yazmış adını soyadını .
Babam özür dilemiş ve beni çağırdı.
Kızım ne yaptın sen öyle dayının tarlasına?
Baba ev yaptım bahçe yaptım ama çok güzel oldu.
Ah be kızım sen dayının tarlasına hasar verdin demiş.
Baba özür dilerim bidaha yapmam,
Abimde bana güldü be kardeşim madem oynuyorsun zarar veriyorsun,bari adını soyadını ve babamın adını yazmasaydın dedi.
Cahillik ve çocukluk anılarımdan birini paylaşmak istedim.