0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
801
Okunma
Karla kaplı bir 26 ocakta (2004 yılı) seni toprağın altına koyduk anne. Altı yıldır aklımdan çıkmadın, hiç bir zaman da çıkmayacaksın. Karlar altında vücudun bozulmayacak, hep aynı kalacak , evde yatağında değil de mezarlıkta yatacaksın , o çok şiddetli ağrılarından da kurtulacaksın diye ölümüne teselli aradım ta altı yıl önce. Mantıklı bir açıklaması yoktu bunun ama o an böyle düşünmüştüm, elimde değildi. Ama zaman aktıkça yokluğunun izleri görülmeye başladı anne.Keşke yanımda olaydın diye sık sık iç geçirmeye başlamıştım ama sen yoktun.
Seninle yanyana irem bahçeleri içinde, gümüş renki derelerin kenarında kuş cıvıltılarını dinlemek isterdim.(Allah nasip etsin). Seni esirgesin ve bağışlasın Allah’ım. Amin.
