Günlerden pazar, serin bir rüzgar esiyorr. Yağmurun çiseleyen damlacıklarında buldum kendimi...
Bir sonbahar günüydü ve tekin almaz uçurumlardan atıyordum kendimi. uçurumlardan düşen anımda bedenim paramparça oluyor, ölüyordum. Ama sonra tekrar diriliyordum. Bu eziyeti çeken benmiyim bir türlü anlam veremiyordum.
Karanlıktı sokaklar, kapkaranlık. upuzun bir yol ve yalnız ben... yol uzun ben sıkıntılı. attığım her adım geçmiş günlerimin gölgesi oluyordu.
Bir sonbahar günüydü. Bıraktım içimdeki beni sonbahar seline. Bir sarhoş gibi sallandı ömrüm. birer birer döküldü mazim, sararmış yapraklara. O zaman anladım ki yaşlanmışım.
Bir sonbahar günüydü, üşüyordum. Yağmur çiseliyordu, gözlerimi açamıyordum. şemsiyem kaybolmuştu.... ve uçurtmam...Bu yüzden ıslatıyordu beni yağmur bedenimi. Soğuktan çırpınan, yaşamaya çalışan bir güvencin gibi üşüyordum.
Ve birden rüzgar esmeye başladı sonra savurdu beni ve anılarımı, Benden yana ne varsa savurdu. gitgide bitiyordum sanki. Bana inat yapar gibiydi. Tozluydu her yer gözlerim tozla dolmuş açamıyordum. Sesleniyordum rüzgara: " heyy rüzgar, savurma beni ve benden yana her şeyi. Biliyorsun her ne kadar beni sinirlendirsende benim seninle ferahlar yüreğim... ama şimdi savuruyorsun beni ben yapan benliğimi.." nafile dinlemiyordu rüzgar.. esip geçiyordu.
Fırtınada gemim sallanıyordu. Rotasız bir kaptana dönüyordum. Ama dinmiyor fırtına, kaldım ortasnda denizin. Yüreğim bu fırtınayı dindiremiyordu. Ama her şey bittikten çok sonra keşfetti fırtınanın sebebini ama çook geçti... anlamıştı bunun bir "GENÇLİK FIRTINASI" olduğunu. ama her şey için çok geçti. Kum gibi savurdu beni fırtına. Veee adım çoktaan Gemilerin Rotasız Kaptanı olmuştu...