......................................

Derler, çocuklukta ne yaşasan, neyle karşılaşsan, neler çeksen yarın öbür gün karşına çıkıyor, birikintileri tüm çıplak haliyle...


’Bitmez bir çile, dayanılmaz bir acıdır hayat’ diyordu Helin...

Helin Şırnak’ın Güçlükonak İlçe’sinin bir sakin mahallesinde(bu mahalle, ilçenin yakın- uzak köylerinden 1990-1995 yılları arasında köylerinin yakılmaları sonucu göç edenlerin heterojen yapılı insanlardan,Kürtlerden oluşuyordu) gözlerini açmıştı dünyaya...


Dünyaya gözlerini aralar aralamaz, kapkaranlıklar renklerde, nahoş durumlarda gördü yaşamı hep...

Hep eksik tamamladı yaşlarını. Yarım bırakıldı mavi düşleri. İçe dönük, dört duvarlar arasında bir ömrü reva görüldü kendisine...


Daim korkulu anlarla, daim gözyaşlarla büyüdü... Buna da büyümek denilmez de...

Kah uzun namlulu silahların susmaz sesleriyle irkildi yerinden, kah gözleri önünde akrabalarına dayatılan binbir işkence imzalı zorbalıklara şahit oldu, kah da çocuksu hayallerin bir bir suya düşmesinden bitkin düştü ayakta kalmaya...


Acılarla, sancılarla serpildi Helin...



Şimdi yaşı gelmiş yirmiye...

Hala geçmişine gitmekte. Hala ne zaman bir kötü habere rast gelse, hatırlamak istemediği o kötü çocukluk günlerine dönmekte. Hala uyurken, bitmez kabuslarla sabahlara zar zor varmakta...


Hala üzerine doğan güneş’i siyahları çalmakta gündüzlerine...


Unutamamakta bakışları arasında yanıp kül olan biricik köyünü. Bir Ceylan gibi gezdiği yemyeşil, palamut ağaçlar dolu dağlarını özlemekte. İç geçirmekte, daha önce dam üstünde saydığı tüm yıldızları. Parlak ay’ı tekrar tekrar görmek istemekte Helin...


Helin yeniden doğmak... Helin başka bir memleket dilemekte.. Hüzünsüz, korkusuz bir çocukluk arzulamakta...


Ama yok... Geri gidene bir daha sahip olunamıyor.

Ama yok... Vurulan kuş kanadı bir daha aynı güzellikte uçamıyor semalarda.

Ama yok... Avuçlarını açtığında, boş bir maziyle karşılaşmaktan kurtulmuyor.

Ama yok... Yaşadıklarını yine yine yudumlamakta, geçmişi aklına getirmese de...


Ben iyiyim, şuan sağlıklıyım dese de kendi kendine, bedeninde çoğalmakta, daha önce aldığı acı tohumlar...





................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
21 Ocak 2010,,,
Mardin