Bencil ve egoist hayatın özeti bu olsa gerek. Kendine faydalı olanı beğenen, kendisine fayda sağlamayanı toplum için olsa bile istemeyen ve istenmeyen kişilik profilleri maalesef toplumun her yanını sardı.
Günümüzün en büyük hastalığı bu bence. Aç olan komşumuzu doyurmak bir yana daha tanımıyoruz. Tanışmak yük almak demek bizim için. hayatımızda başka birilerini görmek istemiyoruz.
Birikim yapmak istiyoruz. İhtiyacımız olduğu için değil böbürlenmek için.
Herkeste bir geçim sıkıntısından dert yanma alışkanlığı var üstüne üstlük. Çünkü hedefinde daha üst yaşam seviyeleri var.
dedelerimizin anlattığı kıtlık dönemleri bize uzak görünüyor. Tekrar gaz lambalı hayata dönmek mutlu edecek mi acaba bizi. Belki birçok hasletimizi geri getirecek bile olsa bunu düşünmek tüylerimizi ürpertiyor. Çünkü bir mankenin o gün ne yaptığı eşimizin veya çocuklarımızın ne yaptığından daha önemli bizim için. Hayatımızı sanal alemle paylaştığımız kadar sevdiklerimizle paylaşmıyoruz.

Üstelik imkanları böyle hoyratça kullanırsak paylaşabilecek hayatımızda kalmayacak. Hala imkanımız varken dedelerimizden aldığımız mirası alıp borçlu olduğumuz evlatlarımıza verme zamanı geldi.
Musluktan akan sularımız, kaybolan yeşilliklerimiz, artık belki forumlarda yazılarını okuyabilecegimiz ve aşık olabilecegimiz baharlar çok yakın halbuki.
Kişisel menfaatlerimizi toplum menfaatiyle değiştirmezsek kaybedecek hiçbir güzelliğimiz kalmayacak.