Bu akşam savaş topları ile atılan bir gülle gibi çok uzaklara atıldığımı hissettim.Kayboldum babamda.


İçinde hiçbir zaman bitmek bilmeyen o öfkesinin; genelde yaşlılığına yorduğum sabırsızlığının,bıkkınlığının ardında yatan yıllanmış yalnız kadını gördüm.

Annemi….
Yaşamını birlikte bitirmeye karar verdiği adamın yüreğinde ve vicudunda tek olmayı düşleyip, hep bir hiç olarak yaşamış olmanın kendisinde yarattığı gönül kırgınlığı ve içindeki sevgi boşluklarını gördüm.
Bu akşam ben annemin degil bir kadının kaybolmuş kimliğini buldum.

Çok ama çok hazindi.
Yarım yüzyıllık bir hiçlikti kendinden bugüne kalan. Bu hiçliğin içinde varolmaya çalışan bir vicut,bir ruh. Yalnız ve hep başkalarının gölgesinde.

Annem hep yarım kalmışlığımızı kendisi ile tamamlamaya çalışırken, meğer ne çok eksik kalmış, ne kadar yalnız bir kadınmış;babamın aslında hiç varolamamış kadını,görünmeyen diğer yanı.

Dünya ihanetlerle doluyken ,babam güzel olan yanımdı.Bugün karanlık bir kuyuya düştüm bir an, sonra tırmanıp kendim çıktım.Benim babam asla böyle bir şey yapmaz dedim ,kocama sordum yapmaz dedi.Gözlerimi kapadım ve uyudum.