Şair kimdir?

Fırtınalı hayatın, sevdaları barınıp gelen hüzünlü dalgalarında, boğulmamak için, kalemiyle nefes alandır…
Ölü toprağı üstüne ağıtlar yazan sevgililer ardından, toprağa kelimelerle dikensiz güller dikendir.
Şair…
Şizofrenik duyguları, en anlamlı ve akıllı hecelere, bir çırpıda satıp onlarla, günlerce oyalanandır.
Bazen, kırılıp dona kalsa da şiirin son mısrasında,
kafa tutup uykusuz alçak geceye,
dünyayı kendinde boğmaya çalışandır.
Şair…
Sevgilinin tüm anlamsızlığına rağmen, güzel olmayan yanlarını, kafasındaki ütopyaya uydurandır.
Ben dediğinde, kimi kastettiğini çoğu zaman kendisi de bilmeyen ve hayal ufkundaki kahramanla özdeşleşen çocuktur.
Şair…
En kurak çölü, benliğine sığdırmasına rağmen,
sevgili ardından akıttığı tek damla gözyaşıyla
tüm evreni yeşertecek göz bebeğidir.
Boşluğa atılan adımları toplayıp,
sevda arşına kaldırım taşı yapan,
kendi çıkamasa da, o arşa, hece hece sevgiliyi taşıyandır.
Şair…
İçindeki haykırışla, dünyayı tersine çevirecek kudreti içinde barındırmasına rağmen,
anne tokadı yemiş bir çocuk edasına, kendi isteğiyle bürünüp susandır.
Ve feryadı, fırından taze çıkmış ekmek kafiyesindeki şiiridir, sevgiliyi beslemek için gönüllüdür ellerini yakmaya.
Şair…
Şiirleri, çirkin görünse de bazen el aleme, onları bir baba yüreği bir anne şefkatiyle bağrına basandır.
Yıkılan kaleleri, altında kaldığı sevdaları, canını yakar,
yakar da ama o bu yangınları kendi öz suyuna,
tek heceyle çevirendir.
Şair…
Her şeye yeniden anlam verip, sancısıyla yaşadığı aşkları, sevendir.
Şair…
Aşktır…karşılıksız olunca anlamsızdır.
Şair.
Candır..canansız olunca cansızdır.
Şair.
Hayattır…şiirsiz kalınca ölüdür…
Şair
Bendir…sen olmayınca hiçtir…
Şair.
Sendir…ben olmayınca bir başkasıdır…
Kısaca… şair insandır ya!!! İns-an(bir anlıktır).