Bazen hayat ölümdür aslında.
Nefes alırsın yürürsün hatta koşarsın,
yersin,içersin,dans bile edersin.Oysa heyecanı
bitmiştir yaşamanın;Sevgi,aşk,tutku,heyecan hiçbiri yoktur.
Bir an da öylece herşey bitivermiştir.Uçurumdan aşağıya
koca bir boşluğun içine düşmektesindir.Herşey anlamını
yitirmiştir.Kocaman dünya gözüne küçüçük ve değersiz gözükür.
Yaşamak yük olmuştur sana,nefes alışların bile eziyettir.Gitmek istersin değersiz
hiç bir anlamı kalmayan dünyadan,öylece çekip gitmek
istersin gidemezsin,yasaktır gitmen inancın müsade etmez.
Oysa savaş kaybedilmiş uğruna savaşacağın hiç bir şey kalmamıştır.
Artık hiç bir şey eskisi gibi değildir.Yüreğin kıpır kıpır atmıyordur,
hiç kimseyi onun yerine koyamazsın,hiç kimse o boşluğu dolduramaz.
Bir daha sevmemeye yemin edersin.Küskün yaşarsın hayata,etrafında neler
olup bitiyor farkında bile olamazsın.Herşey O senden gittiği gün bitmiştir.
Yaşamak yük gelir olmuştur.Hayaller bile yavaş yavaş seni terkeder,bir süre sonra
hayallerin de hepten biter.Bir süre anılar yoldaşlık eder.
Ayaklarının yere basmadığı yüreğinde boşluk kalmayasıya doldurduğun sevdayla
dolaştığın sokaklarda dolaşırsın bir süre gözlerin yaşarır bazende bırakırsın
gözyaşlarını kimseyi umursamadan.Güzel anılarda bile yüzün gülmez
acı bir iç çekişle yeniden yaşarsın o anları.Hele uğruna ölebilecek birini
sevmişsen hayatı ona zindan etmişsen o anlara dair pişmanlıkların eziyete döner.
O anlara keşke dönebilsem keşke bir daha böyle yaparmıydım diye iç geçirirsin
ama bilirsin ki zaman ne melundur ki asla geri alınamaz.Beni çok seven birine
bunu nasıl yaptım ben nasıl biriyim diye sormaya bile gücün yoktur,tükenmişsindir.
Pişmanlıkların sonu gelmez onu düşünürsün şimdi ne haldedir,sebep olduğum hayatı
için beni mi suçluyor? Keşke hiç çıkmasaydım karşısına ona layık olamadım dersin.
Kendi mutluluğunu düşünmezsin onun mutlu olması için hergün dua edersin Allah’ın
yakarışlarını duymasına hergünden daha fazla ihtiyacın vardır.O mutluluğu gercekten
haketmiş özü sözü bir eşine rastlanmayack biridir.Gururlanırsın öyle birini sevdiğin için.
Belki çok sevdim ama sevgiden daha çok bela verdim, diye kahrolursun faydası yoktur
hayıflanmanın üzüntü bile duyamayacak kadar kopmuşsundur hayattan.Zaten sevmedikten
sevilmedikten sonra var mıdır yaşamanın bir anlamı? Anlarsın seni hayata bağlayanın
o olduğunu,bilirsin o varsa sendeyse sen varsın.Seni bu dünyaya
bağlayanın O olduğunu onsuz bir hiç olduğunu görürsün.O gitti diye gözlerin parlamaz,
yüzün gülmez,kahkaha hiç sana uğramaz olur.Yalandan gülmeye kalksan taş gibi bir açı
oturur içine.Hiç bir mekana sığamazsın.En mutlu olduğun mekanlar bile düşmandır;
Ormana,parklara,arabalara,evlere düşmansındır.İçinde bir boşluk sürekli düşersin.
Onun bırakıp gittiği boşluğu kimseyle dolduramazsın.sen bir defa seversin adam gibi
seversin.Aşkının yerini bir süre sonra karanlıklar doldurur,yalnızlık olur en büyük
dostun.Kaçarsın insanlardan çünkü aşkını çalmışlardır,seni yaşarken ölmeye mahkum
etmişlerdir.Nefret edersin insanlardan aslında nefretin insanlara değil kendinedir.
İşte hayattan kopuş böyle başlar.Yaşarken ölmek buna denir.

Tek tesellin çok uzaklarda da olsa senin için çarpan ve ölünceye kadar çarpacak
bir yüreğin olacağını bilmendir.
Bu senin hayatla tek ve son bağındır.
Geriye kalansa ölünceye kadar gözyaşlarınla sulanacak bir hayat ve yaşarken ölümü yaşamaktır.

Ünal TÜRKOĞLU