Uzun zamandır yazmak istediğim. Fedakarlık ve çektikleri cefalara uygun kelimeler bulamadığım Çeçen kardeşlerimden bahsetmek istiyorum.bu sefer sizlere her ne kadar yazarken aciz kalsamda, aklımın almayacağı çilelerini yorumlamaya haddim olmasa da yazmak zorundayım onları ÇEÇENSTAN MUTLU OLAMAYAN YURT…

Çeçenler öz kardeşlerimizidir, kahramanlık diyince bütün tarih Çeçenleri misal verir.dağlarıyla muhabbet etsin diye yetiştirilen atları! Ve yiğitlerin kalbine dökülmek için nal sesleri ile eritilen dağları! Artık nerede Çeçenistan? Bir akıl hastanesinde mi? Evlatları nerede doğar,nereye gömülür? Kanat kanat siyah atları aşk peşinde yıldızlara kadar giderdi. Her doğan çocuk küheylanlarla sevişir masallar dinlerdi, ihanet edenler taş kesilirdi…Neredeler? Çocuklara kıyanlar gaddar naralar mı? Atıyorlar! tarih boyu ağlayan bu masaldan vatanın çocukları bu tarihi kirletemez…Kafdağı dünyanın arkası,atları sağır eden tanrıların narası! Erkek kılığında kadınlar bin yıl talim yaptılar. Ceylanlarına sarılıp bin yıl yatıp uyudular.Dağı taşı kurt dolu her sabah bir savaş.Esaret üçyüz yıldır sürüyor dağı taşı bomba doldu,atlarında eli silah tutar oldu.Ve birgün tıslayıp ıslık çalarak hain Rus yılanı kıvrılıp kulağına girdi Çeçen çocuklarının… Vatana ölü fışkırtan mezar oldu.Gökten üç elma düşmedi.kimsede bir daha mürevvet göremedi.Üçyüzbin Çeçen çocukları yollara düştü.O devlet bu halk almıyor sınırlarda helasız, susuz çadırlarda yaşıyor.Altlarında minder sırtlarında yastık yok,tarihte hiçbir kavim onlar kadar esir olmadı. Tarihin en güzel atlarını büyüttüler şansa bak, vatanlarını terk edip çıkacak tek atları kalmadı, bin ayrı ülkeye ayrıldılar elleri boş, o köyden bu köye parça parça ayrıldılar.Lübnan dağlarında, Lübnan’lı Anadolu’da Anadolu’lu…

Tavşan yollarını izleyip ağaç diplerinde mantar topladılar ve bu kaçak sürgün yollarda iki yüz yıl aralıksız esir tüccarlarına yakalanıp satıldılar, bir harman kadar yurtları olmadı. .Hep geçmiş bir masal anlatıp çocuklarına avundular ve bazen ateş yakıp.dans edip uçurum gibi çoluk çocuk rüyalarında vatanlarına atladılar…Koca Sovyetler çöktü herkes çiftini çubuğunu buldu, önüne gelen devlet oldu …Bu küçük ülkenin çocukları dönemedi yurtlarına…Vatan dedikleri hala yastıklarına işledikleri bir nakış dedelerinin anlattığı bir hikaye…

Çenistan mutlu olamayan yurt, Çeçensiz yurt esareti en uzun ülke.Çocukları vatana en uzak ülke.Çeçenistan yıldızlara kurulan vatan, düşlerde ekilip biçilen vatan…

Çeçenistan göklere asılı nükleer bombalarla kuşatıldı. Bütün evlatları onbinler yüzbinler o dağlarda öldürüldü.Çeçenistan artık kanlı bir gömlek.

Bombalardan kaçıp kurtulanları gördüm, ‘’ yaşamak istiyorum ‘’ diyen tek bir çocuğa rastlamadım. Kaçanlar Gürcü sınırında Azerbaycan sınırında,Türkiye sınırlarında…Çadırlarına on yıllar boyu su verilmedi, elektirik verilmedi, ateş verilmedi.

Bir Çeçen kızı gördüm,minnacık kurumuş nar kabuğu yanakları sormak istedim Çeçenistan nerede, nerede Çeçen bayarağı?

Bütün insanlığa küsmüş gibi gururla başını çevirip gitti….
Anladım.Çeçen bayrağı, gururlu,kibirli, o kurumuş nar kabuğu yanakları! Koştum peşinden.
Ne yakalayabildim, ne kavrayabildim.
Ne öpebiliyorsun, ne rüzgara tutabiliyorsun.

İşte bu Çeçen bayrağı! Nar kabuğu yanakları! Ne tutulabiliyor, ne kavranabiliyor,ne akıl alıyor.Çaresiz bir yoksulluk içinde ve kimseden imdat da beklemiyor.Akıl almaz bir kibir.Vatan diyince anneyi babayı dahi öldürecek bir intikam, bir kin, İşte bu Çeçen bayrağı

Modern toplumlar, gururları yüzünden baş edilemez Kızılderilileri,Çeçenler’i tarihten kazıyıp yerlerine sevimli pandacıklar yetiştiriyorlar!!!

saygılar