Bir Akdeniz mavisinin tam içinde duruyorsun,
Yavaş yavaş solan bulutlara bakıyorsun…
Bir çocuk ağlıyor,
Bir kadın o karanlık gecelerde kocasını bekliyor.
Böyle zamanlar düş kırıklığı ve umutsuzluktur…
Hüzündür…Yalnızlığın kendisidir.
Kış bitmek üzeredir...
Böyle havalarda bir yürek dolaşır gökyüzünde…
Denize doğru bağırır martılar,
Son çırpınışa takılır gülümsemeler...
Haklı bir kavganın içinde çoğalır gözler...
Yüreğinde bin bir acıyla, kırlarda yürürsün yağmur altında.
Kuşlarla konuşur, geçmişle hesaplaşırsın…
Yıllar geçmiştir aradan…
68’liler iyice yaşlanmış, 78’liler ellisini aşmıştır...
Sessiz ve bir başına ağlamak istersin, ama ağlayamazsın.
Rodrigo’yu dinlersin yarı güneşli yaz başlangıcında.
Nazım Hikmet’i okursun, Pablo Neruda’yı…
Saçlarına beyaz kurdelalar takan o küçük kızla konuşursun…
Eski günleri düşünürsün,ilk ayrılıkları doğan çocukları,anneni, babanı, kardeşlerini, biten evliliğini...
Keder yüklü gecelerde kahrolursun...
Kaybolan yıllar mı, yoksa içimizi aydınlatan güneşli baharlar mıydı yitip giden anlayamazsın…
Bir Akdeniz mavisinin tam içindesin.
O yavaş yavaş solan bulutların altında dolaşırken geçmişle hesaplaşırsın.
Kırgın, öfkeli, biraz da hüzünlüsün.