Aşk, kanatları kırık kuştu gönlünde sakladığın. Uçuramadığın hayallerin, iyileştiremediğin yaraların vardı. Anlayamadığın, kargaşasına yabancı kaldığın bir hayat, sırtında çıban gibi büyüyen geleceğin vardı. Dünya hayli yalandı.
Aldırmadın aşklara, yalanlara. Sevdin. Sevildin de sevdiğinden çok. Parasızdın hep ama paranda oldu bazı bazı. Çarende varken çaresizdin çoğu kez. Hep acıklıydın da lakin hep gülümsedin.Hayat tüm ciddiyetiyle suratına çarpa çarpa ilerlerken gülümsedin sen, hiç de küsmedin..
Hayattaki en çok şeyindi kimsesizliğin. Ne öksüz ne yetim olan bir kimsesiz. Öyle kimsesizdin ki kimsesi olanların içi dağlanırdı sana bakarken. Kendine rağmen yalnızdın. Varlığına rağmen yoktun. Sana ilave edilen ne varsa kimsesizliğine derman olmadı. İş buldun çalıştın. Aşk buldun sevdin. Yol buldun gittin de.. Ama hep döndün döndün.
Aşk, kanatları kırık düştü gönlünde sakladığın. Ne uçtun ne uçurabildin. Hep yanlış zamanda yanlış yaşadın aşkını. Kimsesizliğinin en acıklı tarafı buydu işte. Aşıktın, kimliksizdin. Tanıyamadı seni hiç kimse. Sırdın üstelik. Aşk dudaklarından cama yansıyan buğu.. Bilinmedin, bilemedin.
Kimseyi incitmedin kendini incittiğin kadar. Bu yüzden durmadan kanadı için. Kanadın ölümüne. Öldün de.
O uzak çöllerden bir avuç kum istemiştim senden, döndün, avuçlarında kum. Aylar sonra toprak oldun, öldün. Hayat ne garip bir bilmece …