Ülkülerimiz, ülkelerimiz içindir.

Ne kadar uzaksak kendimize, o kadar çabuk kayboluruz. Annemizi seçemedik, tıpkı doğduğumuz toprakları seçemediğimiz gibi, ama bu seçimsizlik bizi annemizi sevmekten alıkoymadı, topraklarımızı sevmekten de alıkoymamalı!

Din ve vicdan özgürlüğü, demokrasi demekse, en özgür vicdanlar ve en özgür dinler payımıza düşmüşken, başka şeylerin çığırtkanlarına bu toprakları dinlemek düşer, toprak, onu sevene söyler ninnilerini.

Ülkülerimiz, ülkelerimiz içindir.

“Uyanın” diyordu denizler kadar mavi gözleriyle... O uyan dedikçe uykular bölündü, yokluklar diş bileyenlere inat, birer abide gibi yükselip varlıklara taş çıkarttı, gün, bir uzun kayboluştu, bugün yerini bulmuşsa bütün o kaybolanlar, bedeller ödemek değildi yolu bulduran, bu toprakları sevdiler onlar!

Şefkatlidir, bastımı bağrına, ayırt etmez insan oluşundan gayrisini, titretir mavisi gözlerinizde belirince, bereketlidir, yüz çevirmez emektarına... Asırlık çınar gibidir, “toprak” deyip geçemezsiniz, baktıkça küçülürsünüz yanında.

Her şey; unutkanlıkla başlar!

Sıcak yuvaların soğuk düşleri olmaz, tok olan bilmez aç olmak ne hissettirir insana.


İki kıtayı birleştiren bu topraklar, doğuyla batıyı harmanlayıp pek âlâ yaşamayı da bilir, ama özündekini, içindeki ateşi, yüreğindeki sevdayı, en hasından toprak kokusunu unutmamalıdır hiç. Geçmişini yaşanmamış sayan, geleceğinden şüphe duymalıdır. Duymadığını sananlar, derin uykulardadır!

Dünyayı titrettik bir zaman, inançlarımızı kuşandık karanlıklarda, tek kurşun kalmışsa namluda, top yekun yürüdük, şehitler bıraktık, şerefsiz yaşamaktansa, şerefle ölmeyi yeğ tutan.

Emekledik, yürüdük, koştuk; ay yıldızlı geceler aydınlattı yolumuzu.




Talan Ayşe Kanca