“aramızdaki en büyük sözün unutulmasına karşı koyduğumuz mücadelenin karşılığını merak ediyorum… Yıllarca sürecek aynı kedere ortak olmamız artık tesadüf değil!”


Çok hüzünlü bir akşamüstü, başını omuzlarıma yaslamıştın. Çocuksu hayallerinden bahsediyordun, o kadar tatlıydın ki, o an sadece seni dinlemeyi, aşk sanıyordum. Deniz hışırtılarla kayaları yalıyordu, sen yanımda olağanca güzelliğinle her şeye meydan okuyordun. Bugün bile unutmadım o günleri, çoğu zaman aynı yere yaklaşıp, hayallerde anılarımızı yaşatmaya çalışıyorum. Bunun ne kadar zor olduğunu biliyorum. Ama gel gör ki yüreğime söz dinletemiyorum.

Daha dün sana benzediğini sandığım o esmer tenli güzeli görünce, ne denli büyük bir aşkın içine düştüğümü anladım. İnsan anlayabildiği kadarıyla yaşıyor güzellikleri, ben seni nasıl sevmişim, inan gecelerime karabasanlar çöküyor. Sensiz her şeyden korkuyorum. Oysa böylemiydim ben, sensizliğe alışmadan önce. İçimdeki bu ince kıyımlar senden bana kalan tek emanet.

Yazık güzel sevgilim, ne kadar çok değiştik. Hayatın yalancı gülüşüne kandık, aldandık! Yüreğimdeki o haykırışlar artık sustu, sözlerim, havada uçuşuyor, ara sıra çarpıyorlar yüzüme… Anlatamam bunun acısını, nasıl boğuluyorum, yüzüm yok sensiz yaşamaya. Yarınlardan ısmarladığımız hayaller her seferinde karşıma çıkıyor, gözlerimi kapatsam da kurtulamıyorum. Sensizlikten yoruldum!

Bu kent, bu sokaklar ve bu ev her şey yabancı artık bana. Düşman kesilen hayallerim beynimle alay ediyorlar. “hani ne oldu o sevginize, hani ayıramazdı hiçbir şey sizi… Şimdi ne oldu?” diye, yüreğime söylenmeleri yok mu beni kahrediyor. Kahroluyorum. Taşıyamadığım bir ayrılık bu, nereye gitsem aynı ıstırabın farklı oyunlarıyla karşılaşıyorum. Dileğim odur ki, sen, beni bu kadar sevmemiş ol ki çekme bu acıları… Artık bundan ötesi söyleyemediklerimi sen anla güzel sevgilim!

Korkarım, açık gidecek gözlerim. Hüzünlü bir akşamüstü seni kaybetmenin yıkımını daha kaç akşam çekeceğim bilemiyorum. Canıma adadığım tek insan sen iken, bu dertlerimin sebebini başkasına yükleyemezdim herhalde. Evet, beni bu aşk böyle yaptı. Sevmeseydin diyenlerde oluyor, bu zamanda her şey maddiyat diyenlerde; belki bende onlar gibi olacaktım, karşıma sen çıkmamış olsaydın. Sen benim şansımdın, onların öyle bir şansı olmadı. Aslında iyimser olunca, bu ayrılık bile beni kendim yaptı. Yaşadığım şu ana kadar ne denli boş işlerle uğraşmış olduğumu görmemi sağladı. Seni sevmenin en güzel yanını da, en umutsuz yanını da yaşadım! Evet, çok sevdim…

Her şeyin düzenli olduğu bu yaşamda, aşklarında farklı bir yanı olması gerekiyordu. Bedeli ağır ödemler, yaşanılması güzel anılar ve terk edilmesinde prangalı düşlere bırakılan o sevgi sözleri… Tesadüf olmaz ki aşk, o çok büyük bir lütuf aslında; içinde barındırdığı değerlere baktıkça cennette, cehennemde bu kadar var olamaz hiçbir duyguda… Ben seninle cenneti seçmiştim, yaşattığın o mükemmel duygu için sana minnettarım. Bilmeni isterim unutulmadın, aksine bekleniyorsun.

Yıllar önce hüzünlü bir akşamüstü, başını omuzlarıma yaslamıştın, nasıl da âşıktım sana!

Emre onbey