Çok duymuştum: Sabırlı insan ekmeği tuza bandırır yer, acılarını dertlerini kimseyle paylaşmaz… Bu gerçekte bir deyimdi.
Arkadaşımı tanıyalı çok zaman olmuştu, gösterişten uzak son derece, alçak gönüllü tavrı insana güven verirdi. Çok güçlü sezgileri vardı. Öfkesi kadar şev katıda güçlüydü.
Ruhunun derinlilerinde büyük fırtınalar kopmasına rağmen, dış görünüşü gayet sakindi. Kitaplar arasında gezinirken evreni dolaşır, ufolarla arkadaşlık kurar, şarkılar söyler bülbülleri kıskandırırdı!
Aynı dili konuşan bir arkadaşımız daha vardı: sık, sık görüşür, sohbete başladığımızda kısır geceye güneş doğurturduk… Birde bakardık ki, şafak söküyor. Kızıl bir aydınlık durmadan şekillenen bir gökyüzü. Bitkilerin üstünde şebnem damlacıkları, güne kirlenmemiş bir sabahla başlardık.
Bunca arkadaşlığımıza rağmen yinede paylaşamadıklarımız varmış. Her kavşağı döndüğümüzde yeni dağlar yeni ovalar bizlere göz kırpar. Gördüklerimiz kâh envai renklerle ışıldar ya da bizi düşüncelerimizle baş başa bırakır.
O gece ise arkadaşlarla bir düğünde buluştuk. O çok sevdiğim arkadaşımda aramızda idi. Arkadaşım masaya gelen ekmekleri tuza bandırıp yiyordu. Onu ilk defa tuzlu ekmek yerken görmek beni hayrete düşürmüştü şaşkın, şaşkın bakıyordum… Masadakiler ise birbirlerine bakıp gülümsüyorlardı. Sonra dayanamadılar merak edip onlarda denediler… Benim ise beynimin içinde şu deyim dans edip duruyordu. Sabırlı insan ekmeği tuza bandırır yer acılarını dertlerini kimseyle paylaşmaz. Acaba diyordum ekmeği tuza bandıran arkadaşımın ekmeği bandırdığı tuz dertleri acılarımı? Ne kadar birbirimizi tanısak ta yine de paylaşamadıklarımız varmış.

Şükran Beş Işık