İnsanlar değişir. Bu değişim bazılarına göre aslında hiç de kolay değildir. Hatta imkânsız bile görünebilir. Fakat aslında kolay yolu vardır. İnanç, kendine güven ve azim. İnançlı olduğumuz kendimize, yapabileceklerimize ve yaratana inandığımız sürece çok kararlı bir şekilde isteyip de yapamayacağımız bir şey değildir değişim. Kimi insanların kafalarında bin bir türlü negatiflik hüküm sürer. Kimileri akıllarını endişelerle bozmuş durumdadır. Bazı insanlar başlarına ne gelirse gelsin umurlarında değilmiş gibi davranır. Bazıları ise gözyaşları kalplerinin derinliklerinde dolaşmadan yaşayamazlar. Peki ya biz? Biz hangisini yapıyoruz ya da yapmak istiyoruz, çabalıyoruz. Bir de değişmek isteyen ama ben değişemem diyenler var. Önümüzdeki engel nedir bizi umutsuzluğa sürükleyen? Umutsuzluk neden sürekli içimizde doyuma ulaşan artık bizden bir parça olmuş kavramdır? Aramızdaki bağ nedir böyle?
Güvenimiz umudumuz olur bazen. Bazen de yaşadığımız mutluluklar ve düşlerimiz. Hangimiz hayal dünyasının içine girmedik ki ve hangimiz hayatımızda umutsuzluğa kapılmadık? Yaşadıklarımızın birebir aynısını yaşayanlar var belki. Ama ne olursa olsun asla aynı duygular yok yaşananlar karşısında. Yaşadıklarımızın her biri bizlere özel. Ve başımıza ne gelmiş olursa olsun belki de kötü koşullardan değil bizleri anlayabilen kişilerin yokluğundan üzülüyoruz. Ama şunu belirtmeliyim ki insan korku, endişe, umutsuzluk, çaresizlik kavramlarına bir saplandı mı çevresinde onun ne durumda olduğunu anlayabilecek biri varsa bile gözü hiçbir şey görmüyor. Çünkü kişi ne görmek neyi nasıl anlamak isterse öyle anlıyor. Her zaman bir çıkış yolu vardır derler ya işte şimdi bu söze inanma zamanı. Bizler inanmalıyız ki doğruluk, gerçeklik bizi bulsun… Mutluluk ve huzur bizimle olsun…

Her zaman gülümsemeniz ama bunu yaparken hep içten bir gülümsemeyle sevginizi hissettirmeniz ve hissetmeniz dileğimle…