3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
812
Okunma
Bundan çok uzun yıllar öncesine dayanan ve hala unutamadığım bir anımı anlatmak istiyorum.
Sene 1971. Almanya ya o dönemde işçi alımı yeni yeni başlamıştı.Beni büyüten şu an rahmetli halamın yanında yaşıyordum.O yıllarda çok güçlü bağımız vardı kokusunu almadan dahi uyuyamıyordum.Öylesine hastı ki ANNE kokuyordu.
İşçi adayları zaman geldiğinde tek tek açıklanmaya başlamıştı ,bu sırada beni halam (ANNE) olarak alışmıştım kendisine o olmadan yemek bile yemiyordum.Günler günlei kovaladı sıra ona gelmişi.Bir sevinç bir sevinç bizim evde ama ben çok üzülüyordum ilk kez ayrılıyordum kendisinden.Günlerce ağzımı bıçak açmadı sürekli peşindeydim bırakma beni diye yalvarıyordum .
Her şey hazırlanmıştı bavulu bile kapatılmıştı.Beni götürmeyecekti biliyordum onsuzluğa alışamıyacaktım.Ben yanlız çaresiz kalacağımı düşünerek sürekli hınzırlık ediyordum.
Gün geldi çattı halamı babam havaalanına götürdü beni götürmediler ayrılamam diye.Çok ağladım anneannem dayanamadı bizim orda okul yakının da boş arazi vardı oradan annemin uçakla gidişini göstermek için beni götürdü.Gece saat 01:00 daydı uçağının hareket saati geldi çattı diyordu anneannem o sırada gökyüzünde kocaman demir parçası ışığıyla birlikte beliri verdi .ilkkez görüyordum uçak denen aleti çok korkmuştum halamı o uçaktan düşecek sanıyordum sürekli tedirgindim.
Uçak gözlerimin önünden geçiyordu ben el salladım ne olur bana çabul gönder onsuz yapamam diyordum.Ve gitti ben her gün oraya gidip beni büyüten anneme el sallıyor bir an önce gelmesini istiyordum .Her seferinde gözlerim yaşlı evimize dönüyordum.
Cevap Yaz