Çocukluğumu özlüyorum.Urla’daki,Postahane sokağındaki çocukluğumu.Babam,Köy Enstitüsü Mezunu,Öğretmen ,annemse Biçki-dikiş kursunu bitirmiş bir ev hanımı.Dört kardeştik o zamanlar.Babam,geleceği çok iyi görebilen,adımlarını sağlam atabilen bir karakterdi.Köy Enstitülerinin kaldırılmasını protesto amaçlı, en küçüğümüz kız kardeşimize Filiz TONGUÇ adını vermişti.Köy Enstitüsü kurucularından,İsmail Hakkı Tonguç ’un Adını yaşatmak ve Köy enstitülerini unutturmamak, amacıydı.Üretken Eğitim anlayışındaki o düşünce yeşersin diye de adın önüne eklemişti FİLİZ’i de...Annemiz anlayışla karşılamış,babamıza her konuda olduğu gibi, bu ad koyma konusunda hiç karşı gelmemişti.Annem,Köy Enstitüsü Mezunu babam sayesinde ,kendini yetiştirmiş,Siyasi etkinliklerde,kültürel etkinliklerde hep babamızın yanında olmuş,T.Ö.S kurucularından olan babamı ,hep desteklemiştir.




Örgü ve ,dantel örmeyi, dikiş dikmeyi önce babamızdan öğreniyorduk.İlk adım ,babamızdandı.Annemiz de bizleri yetiştirirdi.Kitaplar okuyup, özetlemeyi,dans etmeyi,halk oyunlarına ilgi ve sevgiyi,paylaşımı,düşkünün,ezilmişin yanında olmayı, yardımlaşmayı; türkçemizi doğru kullanmayı,yazarlarımızı tanımayı,sevmeyi, kalıcı dostluklar kurmayı,çevreye örnek olabilmeyi,toplumsal değere sahip çıkmayı,mücadeleyi; herşeyden önemlisi Demokratik-laik değerlerimizin kurucusu Ata’mızı sevmeyi,saymayı ve sahip çıkmayı özünden öğrendik.İlkokuldaki Öğretmenim Cemalettin beyi de hiç unutamadım.





Yabancı dil sevgisini yine babamız aşıladı.Fotoğraflardan tanıdığımız kadarıyla,Benzetildiği Nazım Hikmet’in şiirlerini Türkçe ve Fransızca çevirilerini,akşam yemeği sonrası bizlere okurdu gözleri ışıl ışıl.Çakmak çakmak olurdu mavi gözleri okuduğu tonlamalarla.Yaşardı dizeleri ve bize de hissettirirdi anlamını, küçük beyinlerimize...Nazım Hikmet’i sevdik.Yazdıklarıyla bütünleştik.ufkumuzu genişlettik şairlerimizle.,yazarlarımızla..Şefket Süreyya Aydemir,Yaşar Kemal,,Orhan Veli,Mahmut Makal,Orhan Kemal,Reşat Nuri,Özdemir Asaf,Atilla ilhan....çok küçük yaşlarımızda tanıdık.Sevgiyi,aşkı,memleketi sevmeyi öğrendik.




Kalabalık bir aileydik.Babam,bize kazandırmak istediği yetileri,bir yarışma gibi sunar,sonunda ödül verirdi.Dilimizi doğru kullanmak,hızlı okumak,halk oyunları,dama oynama, dans etme, Küçük tahta parçacıklarından yontarak ev eşyaları ,oyuncak yapabilme,vernikleme,en hızlı ve güzel düğme dikebilme,Çamaşır katlama, Bilim-teknik üzerine sorular üretme,helehop çevirme, şarkı ve türkü söyleyebilme hep bu yarışmalar içinde öğrendiklerimiz oldu.Bilmecelere doğru ve hızlı yanıt verme,Hokkadaki mürekkebe tüylü kalem batırıp temiz ve güzel yazı yazma,şiir ve öykü okuma,fıkra anlatma- ki ben bu konuda hep kaybederdim- yine yarışmayla öğrendiklerimizden...Komşu çocukları da aramıza katılırdı. zevkle yarışırdık.Kazananın kumbarasına hep para eklenirdi. Böylece de ekonomik olmayı.para biriktirme yetisini de kazanırdık.



Zeka geliştirme,el becerileri, balık tutma, sanatsal beceriler,düşünce özgürlüğü...hepsini ondan, bir Köy Enstitülü babamızdan öğrendik.O, her yetiyi kazanmıştı okulunda.O, Savaştepe’liydi,KÖY ENSTİTÜLÜYDÜ...O, herşeydi.Baba,öğretmen,sağlıkçı,amele,hamal,sabırlı,üretken,zanaatçı,o, AYDINDI! Yitip gitti anılarla ve çocukluğumuz, anılarda...




Çok yönlü eğitimin verilmediği , becerilerin, Köy Enstitülerindeki gibi kazandırılmadığı okullardan mezun olan anne ve babalar;hele de eğitimsiz Anne,Babalar çaresiz...Ana okullarından itibaren ,okulların özelleştirilmesi,Özel dershane ve etüt merkezlerinin sayılarının artmasıyla; çığ gibi büyüyen ekonomik yetersizlikler ve olanaksızlıklarla yaşamak güç!Otomatikleşmiş bir yaşam sonrası ,çocukluğu ,anılarda yaşatmak ta GÜÇ!


Nur Benlioğlu ( Babama )


04 _ 05 _ 2004