Bazen hayat ağır gelir kaldıramazsın.Dönersin dolaşırsın bakarsın ki aynı yerdir.

Aynı nokta, aynı yaşam.Ordan oraya gidersin de bir kendini bulamazsın.

Sanki senden uzaktır benliğin, nerdedir kimledir bilemezsin.öylece bakınırsın etrafına, acaba ne oluyor ne bitiyor, nereye gidiyorum diye. Kendin bile bilmezsin aslında. Neler olup bittiğini sende. Eh be hayat dersin dönüp durma etrafımda, ben gitmelere bile yorgunum dur artık yerinde dersin. Dersin de seni senden başka pek anlayan olmaz. Hayat geçmek zorundadır bir şekilde. Sen olsan da olmasan da…



Ne güzel günler geçirmiştim dersin kendini dinlemeye aldığında, özlemle sarılırsın geçmişin hayaline.uzatırsın hayalinde elini hatıralara doğru… Bir bakarsın ki hayal olmaktan çıkmış kaybolmuştur.kalırsın öylece, boş bomboş gözler ile etrafı süzersin burası neresi diye. İdrak edemezsin birden nerde olduğunu. Yavaş yavaş hayalin etkisinden çıktığında anlarsın ki her şey eskiden güzeldi. Şimdi hayali bile mutlu etmiyor beni dersin. Alırsın eline kadehi ben böyle hayataaa dersin dikersin kafana bir yudumda bitirirsin içindekini.



Bazen de düşünürsün, eskiler mi daha güzeldi yoksa şimdi mi diye. Bilemezsin ve bir soruşturmaya alırsın kendini. Özlemlerini hasretlerini.hangisi ağır basacaktır, bilinmez. Birden aklında beliriverir gidenin ardında bıraktığı boşluğun acısındaki gözyaşları. Giden ben miydim yoksa o muydu diye düşünürsün. Çok zaman geçmiştir ve bazı şeyler unutulmaya yüz tutmuştur. Hatırlayamazsın… gidenin hep suçlu olduğunu düşünürsün. Ama o zaman sen gitmişsen sen suçlusundur.



Dur be hayat inecek var burada dersin, alırsın kalbini eline inersin hayatın hızla devam eden treninden…





19.09.2009 – 00:02