Üç beş gençti...

Gülistan Caddesi’nin Mem Parkı’na bakan yamacında, küçücük bir masanın üzerine serpiştirilmiş bir kaç broşür ve bir kaç afişle, geleceklerini arıyorlardı...

Sıcak havanın verdiği o uyuşuklukla, yanlarından geçip gitmiştim.

İşimin acele olmasına rağmen, bir ara , "Ne yapıyorlar acaba?" diye yanlarına gidip, sormak gibi bir refleks oldu içimde ama yoluma devam edip, acele olan işimi halletme kararını vermiştim .

Gece olmuştu...

Bir kaç arkadaşla bir yerde oturmuş, sohbet ediyorduk. tartışmaya daldığımız koyu sohbetin bir yerinde, bir arkadaş çağırmıştı beni. Yanında üç beş genç, kendilerine yardım etmemi istiyorlardı.
O gençleri ilkin hatırlayamamıştım.

Onları dinlerken, gündüz Gülistan Caddesi girişinde stand açmış gençler olduğunu öğrendim sonra. Meğer o gençler," Geleceklerini arayan" o gündüz gördüğüm gençlermiş...
İçlerinden biri, söz alıp, konuyu bana anlatırken, gündüz yanlarından geçerken, o anda işimin acelesinden kaynaklanan, ve aydınlanamadığım merakımın cevabını da bulmuştum.
İyi de olmuştu...

Gençler, Üniversite gençleriymiş...

Batman ve Batman’ın dışındaki üniversitelerde okuyan, arkadaşlarının ve bütün okuyan gençlerin, sorunlarını çözmek, yardımcı olmak amacıyla, kalkıp bir dernek kurmuşlar.
Bu yolda hemen çalışmaya başlamış, stand açmışlar Gülistan Caddesi’ nde...
Amaç; okuyan gençlerin sorunlarına yardımcı olmak...

Onları dinlerken, Hatıralarım gelip geçti gözlerimin önünden.

Dershane masraflarını çıkarmak için, gurbete çıktığım, lise zamanlarımı...
Yırtık ayakkabı ile öğrencilik yaptığım ilkokul zamanlarımı...

Üniversite okurken, minibüs parası bulamadığım o günlerimi...

Sayısız hatıralar, öğrencilik yaptığım kareler geçiverdi gözlerimin önünden, o genç arkadaşları dinlerken.


Kırsalı düşündüm sonra...
Orada, zor şartlar altında, üniversiteyi kazanıp, büyük şehirlerde okumaya giden, ve bin bir yokluklarla okumaya çalışan , yarınlarını kurtarmaya çalışan o gençlerimizi...

İçlerinden birisi," Çoktandır annemi görmedim, onu çok özledim" diyince içim cız etti.
Yokluklardan, maddi imkansızlıklardan, hasretini çektiğiniz annenize sarılıp, ellerini öpemediğinizi düşünsenize bir...

Özlediğiniz köyünüze, sevdiklerinize, yakınlarınıza, imkansızlıklardan dolayı uzak kalmak,
yıllarca...

Hasrete hasret eklemek ...

Siz de yaşadınız mı acaba?

Yaşamışsanız bilirsiniz...

Anlarsınız onların yaşadıklarını...

Yokluklarla, imkansızlıklarla okumaya çalışan ve böyle bir durumda olan, yüzlerce hatta
binlerce gençlere bir şeyler yapmaya çalışırdınız sizde...

Kendince bir şeyler yapmaya çalışıyorlar dernek olarak.
Karınca kararınca misali...
Bir kaç duyarlı sanatçı çağırıp, azıcık ta olsa , arkadaşlarına bir şeyler yapabilmek düşüncesindeler...
Vatandaşların, maddi imkanlarının iyi olduğu kişilerden destek olmalarını istiyorlar bu arkadaşlarımız..
Ama buruktular...

İnsanların duyarsızlığından bahsediyorlardı.
"Sesimizi belki de duyuramadık" diyorlardı.

Gelin, onlara elimizden gelen desteği verelim.

Geldiği kadar...
Konserlerine bir bilet alalım mesela...
Onları yalnız bırakmayalım bu yolda...
"Eğitime yapılan yardım en büyük yatırımdır"
Bunu unutmayalım .
Yarınlarımız için enazından....
Onların yarınlarını hep birlikte kurtaralım...