Okul yıllarımdan..hatırımda kalan bir kaç hatıralardan,bir tanesi.ilk başta söyliyim..elektrikler kesikti dersime ,fazla çalışamadım..niye diye sorun..çünkü kompozisyonum..sıfır .olsun özendim yazmaya..inş. çok berbat olmaz..ilk okul 2. sınıf heralde,sıradan bir gündü..ta ki .... ayla gelene kadar..
öğretmenimiz sınıfa geldi,yanında tombul,sarı saçları,her iki yandan örgülü. tabi sınıftaki, çocukların hepsinin gözü ona dikli merakla bakıyor ve öğretmenimizin ne diyeceğini bekliyoruz..neyse öğretmenimiz beni çağırdı gel........dedi aylayı yanına oturttur.ay ben ne kadar sevinmiştim..ama sonunu bilmeden hala çok üzülüyorum ..
o günden sonraki gün..tombul kızımız açıldı ..tabi biz fakiriz yaa değiliz amma çocukluk işte ben..memur bir ailenin 5 çocuğundan.en sonuncusuydum..yani tekne kazıntısı..beni yanına yakıştırmamış..beni bir türlü yanına oturtmuyo..bende hem oturmak istiyorum .hemde çok kızıyorum..neyse yanyana oturduğumuz için defterimin arasında artist resmi vardı..o zamn tarık akan türkan şoray..çok meşhurlardıyaaa..neyse tombulum aylam..bana dedi eğer o resimlerden getirirsen yanımda oturabilirsin..benim de o zengin kızıya... yanında oturmak sanki benim seviyemi yükseltiyo..çocuk aklı işte.tabi ben ona resimlerimi getiriyorum ve oturmaya devam..tabi bu resimlerin sahibide ablam..
resimlerin defterinden söküldüğünü gören ablam beni bir güzel dövüyor.. ve ondan sonra ne oldu hatırlamıyorum..çünkü canım acıtandı aklımda kalan yanı..