Yareme tuz diye yakamoz bastım, tek şahidim aydı, yıldzıların ışığıydı…

Yazamıyorum…

Yazıya dönüşmüyor hislerim, yazılaşmıyor düşüncem…

Kırgınlığım, kırılmışlığım ve derin kederin etkisi içinde varlığım…

Bir hiçin hiçinliğini özümsemiş, benimsemiş insanların amaçsız, idealsiz teslimiyetçiliğine tutulmuş, tutuklanmış her zerrem…

Küçük, küçücük bir şey kadar derdim…

Küçücük…

Kalbim kadar küçük…

Kalbim kadar küçücük dertlerim…

Hayat kitabımı hangi fikirlerle, değerlerle doldurduğumun olamıyorum farkında…

Farkında olamıyorum ‘’ kardeş ‘’ ismiyle anılan insanların arasında ve hükmü, terbiyesi, eli altında bulunduğum ‘’ anne ve baba ‘’ yanında…

Hayatın aynı anda içinde ve dışında bulunan hayatımın nasıl bir anlamın, değerin, idealin karşılı olduğunu merak etmenin ıstırabı ve kahrı sardı her yanımı…

Nihat Dağlı’nın sözlerinin içinden bir soru kopuyor sözlerimin sonuna sonunda…

Bizi içimizden vurduktan sonra, en ağır sorularının bırakıp giden bir şey mi ‘’ acı ‘’ ? ? ?