Koy ver kendini sisli bulutların arasından… Kalmasın geçmişin tozlu yollarından tek bir isyan… Şimdi dinle beni ey yalnızlık! Bana sen bile sırtını çevirdiysen alınmam üzerime kopkoyu varlığını…

Kalabalıklar ortasından kopup da gelen bir hazan mevsimindeyim… Elimde sapsarı yapraklar, gönlümün limanında kurumuş, dudağımı uçuklatan yalanlar… Hangimiz yalan söylemiyoruz ki? Ya da hangimiz nedeni belirsiz özneler de takılıp kalmıyoruz ki?

Acılar batağından çıkaramıyoruz bir türlü kendimizi… Sanki acı çekmek mutluluğun tapusunun elimize tutuşturulmasına yetecekmiş gibi geliyor…

Bu kez sen kendini koy ver ey aşk! Nemli gözlerimden arta kalan sen olma…
Dostlukların baki olduğu bu şehirde, üstüme alınacağım tek şey senden ayrı geçen günlerim olsun… Ne zaman mutlu edebildin ki beni, seni çağırmak için yanıp tutuşmamı bekliyorsun?

Hançerli aşklar evinden ayrıldım… Yüreği acıyı kaldırmış fakat usanmış yük gemilerinin yolcusu olmaya karar verdim, saklandım…

Gel desem gelecek misin? Aşkı bir kere tutuşturdular yüreğime, ikincisine gerek var mı ki? Gözyaşlarım daha çok taze… Gülen gözler istiyorum etrafımda, sadece gülen gözler… Umursamaz tavırlar takınan sonradan “ben geldim” deyip alay konusu yapan şahısları değil…

Koy ver yalnızlık kendini, istersen bu kez sen de alma yanına beni… Sen orada ben burada birbirimizden uzaklarda türkü söyleyelim bari…

Kaybettim kendimi, bulsam başkalarına da derman olacağım… Çözümsüz sorularımın ardında görünmez oldum… İlacımı bulsam görünmezliğimden kurtulup haykırış senaryoları yazacağım…

Kaybedenler kervanına bilet ayırmıştım çok zaman önce değil… Taze bir gelin gibi… Sonradan kazanmayı arzuladım, kazanmayı istediğim dileklerim oldu arada sırada bir beni yaşatmalarını düşlediğim için…

İznimi çıkardım şimdi… Kimseler olmadan mutluluk alır mı koynuna beni? Gündüzler gecelerle dost olursa, yarınlarımız daha sağlam, bizleri yaşatabilir mi? Koy ver gitsin doğruluk hesaplarını yalnızlık… Kimselerin olmadan, kendine ait yalnızca kendini yaşayabilmek için…

Üşümene izin vereceğim bir zaman sonra sımsıcak olacağına inandığım için…
Ve artık sen de yokken takvimleri yalnızlıktan da yalnız bir şekilde koparabileceğim… Koy ver gitsin yüreğim; umutlarım yaşam boyu bakidir…

Yeter ki ben onlara, onlar bana inanabilsinler… Zamanı gelince tekrardan yaşatırız birbirimizi…

Dilara AKSOY