Kur’anı Kerim’de anlatıldığı gibi bütün insan soyu aynı kökten gelmektedir.Bütün insanların ana-babaları aynıdırlar ve bu bakımdan kökenleri aynıdır.

’Ey insanlar,sizi bir tek nefisten yaratan,ondan da yine eşini yaratan ve onlardan birçok erkek ve kadınları yeryüzüne yayan rabbinize karşı gelmekten sakının.’ (Nisa; 1)

Bundan sonra Kur’anı Kerimin sunduğu ikinci hakikat şuydu:Allah insanlar arasındaki millet,kabile,ırk ve renk farklarını,birbirlerini tanımalarında kolaylık olsun diye yaratmıştır.Bu sebeple insanlar arasında üstünlük ölçüsü ve iftihar vesilesi,renk,ırk,dil ve vatan değil;takva yani Allahtan korkma gibi ahlaki vasıftır.

’Ey insanlar,biz sizi bir erkekle dişiden yarattık.Birbirinizle tanışasınız diye topluluklara ve kabilelere ayırdık.Muhakkak Allah indinde en iyiniz,takvası en fazla olanınızdır.’
(Hucurat; 13)

İşte bu ayette tüm insan soyuna hitap edilerek dünyada her zaman korkunç fitne ve fesadlara neden olan sapıklık ve kötülüğe,yani ırk,renk,dil ve vatan taassubuna işaret edilmiştir.En eski çağlardan zamanımıza kadar her devirde,insanlar,genellikle insanlığın asıl yeteneklerine göz yumarak etraflarına bir takım suni duvarlar yaratmış ve daireler çizmişlerdir.Bu küçük dairelerin içindekiler kendilerinin dışındakileri yabancı ilan ettiler ve onlarla sataşmayı ve çatışmayı adet edindiler.Bu daireler herhangi bir akılcı,bilimsel veya ahlaki temellere dayanılarak değil,tesadüfi olarak çizilmişti.Bazen bunların temeli belli bir ailede,sülalede,kabilede veya ırkta doğmak oldu,bazan da bir coğrafi bölgede,belli bir renkte veya belli bir dil konuşan millette doğmak oldu.Sonra bu temellere dayanılarak insanlar akraba,arkadaş veya düşman ve yabancı ilan edildiler.İnsanlar arasındaki ayırım yabancılara oranla kendilerinden olanlar arasında daha yakın ilişki ,sevgi ve işbirliğine kadar sınırlı kalmadı,aksine farklılık ve ayrılıklar nefret,kin,düşmanlık ve kavgaya dönüştü ve insanlar birbirini öldürmeye,onlara zulüm ve işkence yapmaya ve onları hakir görmeye başladılar.Bu amaçlara hizmet etmek üzere çeşit çeşit felsefe ve efsaneler yaratıldı,dinler ve mezhepler kuruldu,kanunlar çıkarıldı,ahlaki kurallar düzenlendi ve milletler ile saltanatlar bunları kalıcı politikalar haline getirip yüzyılarca uyguladılar.

Yukarıdaki kısa ayette Cenab-ı Allah bütün insanlara hitap ederek üç önemli ve temel ilkeyi ortaya koymuştur.Birincisi,sizin hepinizin özü,menşei ve kökü aynıdır.Hepiniz bir erkek ve bir kadının evlatlarısınız.Bugün dünyada ne kadar ırkınız varsa hepsi bir soydan gelmektedir.Bütün bu ırkların ana babaları aynıdır.Bu yaratılış silsilesinde boş yere böbürlenerek ve gurur duyarak belirtmek istediğiniz ırksal ve doğal farklara hiç yer yoktur.Yaratılış özünüz ve malzemeniz aynıdır.

İkincisi,özde ve temelde aynı olmamıza rağmen kabilelere,toplumlara ve milletlere bölünmemiz de tabiatın bir gereğiydi.Çünkü bütün dünya tek insan ailesi ve sülalesinin,aynı ırkın,aynı dil ve aynı özelliklere sahip olması,kısacası aynı kalıpta doğup büyümeleri düşünülemezdi.İnsan soyu geliştikçe aile,sülale,kabile ve milletlerin meydana gelmesi tabiatın bir gereğiydi.Yeryüzünde çeşitli iklim ve doğa koşullarında doğup büyüyen ve yetişen insanlar da gayet tabii ki dış görünüş ve huyları bakımından aynı olmayacaklardı.Aralarında renkidil,ırk,yaşantı ve düşünce farklarının doğması gayet tabiydi.

Üçüncüsü,insanlar arasınsa üstünlük ve fazilet ölçüsü ancak va ancak iman ve güzel ahlak olmalıdır.Doğuş itibarıyla bütün insanlar aynı ve eşittirler,çünkü onları doğuran babaları ve anaları aynıdır.Doğuş malzemeleri ve şekilleri aynıdır.Hepsi aynı soydan gelmektedir.Ayrıca,bir insanın muayyen bir memlekette,millette,tabakada,zümrede,toplumda ve ailede doğması bütünüyle Yaradanın bir iradesi olup,bunda kimsenin isteği,arzusu,iradesi ve kararının hiçbir rolü yoktur.