Eskiden ’beni ne kadar seviyorsun?’ sorusuna kollarımızı açarak ’’işte bu kadar’’ derdik...
Belki küçüktü kulaçlar,sarmazdı tüm dünyayı.Bekli açıkta kalırdı gökyüzü...Ama kocaman yürekler vardı kainatı saran..
Kükredi mi dünyayı sarsan..Hayaller vardı asla yıkılmayan,ulaşılamadıkça değeri artan...
Tertemizdi yürekler,saftı,paktı....Şimdi ise kulaçlar büyüdü güçlendi bilekler...Ama yürek yıkıldı,o minicik avuçlardan daha da azaldı azameti....
Ve artık yinelenen o soruya yeni cevap ’’herşeyden çok!’’ oldu...
Ama hiç sorulmadı ’’herşey’’in anlamı...Herşey sıradandı,herşey basitti,anlamsızdı belki..Lafta kalıyorsu sevgi...
Kimi zamansa ’’kendimden bile çok!’’ oldu yanıt...Ama hayır doğru şık bu da değildi..
Anlamsız cevaplar oldu belki de sevgiyi basitleştiren...Kimse gerçek sevigiyi aramadı..Ve böylece sevgisiz sonlandı hikayeler..’’Mutlu son’’lar sevgisiz bitti hep..Hangi gecede,hangi ’’mutlu son’’la biteceğini bilemedi insan...Mutlu olsaydı asla son olmazdı oysa.........