Kimsenin böyle bir lüksü yok diye bir yazıydı bu düşüncelerimin tekrar gündeme gelmesini sağlayan.Şöyle diyordu yazının sahibi:’Belki o senin attığın,eski diye nitelendirdiğin o giysi,bir kız çocuğunun hediyesi olacak uykulu gözlerle uyandığı uykusundan,belki futbola meraklı ama hiç spor ayakkabısı olmayan bir çocuğun top hediyesi,belki bir Babanın çocuklarını düşünerek kendine hiç alamadığı hırka ve belki bir annenin kışlık çorabıdır... Kİmbilr belki de... ’ Evet ya,sen çöp diye atmıştın onu ama,insanlar senin attığını hediye hatta bayramlık diye kullanıyorlar.Neden?
Bu onların suçu değildi tabi.Ortada bir suç varsa sendeydi,bendeydi,bizdeydi.Biz bu kadar rahat yaşarken,insanlar neler çekiyordu.Ve yazıda şöyle bir cümle dikkatimi çekti;’DÜŞKÜNÜN HALİNDEN ANLAMAK İÇİN DÜŞKÜN OLMANIZ GEREKMİYOR SADECE DÜŞÜNMEK YETERLİ ...’Çok doğruydu ama bizim insanımız böyle şeyler düşünmez,düşünemez değil düşünmek istemez.Kendileri rahat,sıcak evlerinden,kuştüyü yataklarından kalkıp da böyle (onlar için hiç bir anlamı olmayan)olumlu,güzel işler düşünmez.Çünkü o durumda olan ne kendisi, nede bir yakınları.Yeri geldiğinde biz kardeşiz,hepimiz aynı yerden gelmedik mi diyenler,neden böyle zamanlarda akrabam değil,yakınım değil,tanıdığım değil bana ne canım diyorlar?Hiç bir zaman kendilerini o insanların yerine koymuyorlar.Gün gelir ben de düşerim benim de ihtiyacım olur demiyorlar.Ama biz insanız,düşeriz,şaşarız.Çünkü biz aciziz.
Okuduğum yazıda bir cümle daha vardı.yazının sahibi Selma Ablam şöyle demişti yürekten ve içten:’sen al o giysilerini koy bir temiz poşete , sonra tut elinden o poşeti getir yine çöpün yanına ama içine değil yanına...’Bence en iyisi kendi elinle ihtiyacı olan birine vermen ama hiçbişey yapamıyorsan bari onu yap.
ÇÖPÜN YANINA,İÇİNE DEĞİL...