8 Nisan 2006.Günlerden cumartesi,saatler 23.21 i gösteriyor.Bir bebek ağlaması duyuldu hastahanenin koridorlarında.Melekler kadar saf,güzel kız geldi dünyaya.Gelişinin biz de bayram sevinci yaşattığını bilmeden masum,biraz da mahzun bakıyordu etrafa.
Dokuz aydır hayalini kurduğumuz yeğnim yanımızdaydı artık.Doktorların yaşama ihtimali yok demesine rağmen,hayata sımısıkı tutundu meleğim.Onu heyecanla bekleyenleri üzmedi.
Ailemize hoşgeldin cennetten gönderilen armağan.Hoşgeldin benim küçük mucizem.Geldiğinden beri öyle çok şeyi değiştirdin ki hayatımda.Sen küçük mucizem,bana mutluluğun ne demek olduğunu öğrettin.Mutluluk seni incitmekten korkarak kucağıma alıp kokunu içime çektiğimde,küçücük ellerini avucuma aldığımda hissettiğim o sıcaklık,mutluluk sen rüyaların en güzel yerindeyken seni izlemek nefes alıp verişini dinlemekmiş.Sabırla uyanacağın saati beklemek,uyandığında gözlerindeki güzelliği görebilmekmiş.Mutluluk,sana dair hayaller kurup kurduğum hayallere inanabilmekmiş.
Yani mutluluk öyle büyük şeylerde değil senin bir gülüşünde,içimi ısıtan sıcacık bir bakıştaymış.
Cennetten gönderilen armağanım,ne zaman mutsuz olsam beni mutlu eden o bakışları görmeye öyle alıştım ki.Korkuyorum,büyüdüğünde ya kaybolursa gözlerindeki çocuk sevinci.Evet büyüyeceksin yavaş yavaş değişecek her şey.Hayata dair ne varsa öğreneceksin,o zaman masallarla gerçeklerin birbirine benzemediğini göreceksin.İçindeki çocuktan sıkılacaksın bazen ve onu uzaklarda bırakacaksın.Belki fotoğraf karelerinde belki okuduğun masallarda,oynadığın oyunlarda bırakacaksın içindeki çocuğu.Sen fark etmeyeceksin ama birgün gözlerindeki o sevinç terk edecek seni.Korkuyorum meleğim korkuyorum işte.Sen büyüsen de içindeki çocuğun uzaklara gitmesine izin verme.Biliyorum şu an hiçbir şeyi anlamayacak kadar küçüksün.Ne beni mutlu ettiğini ne de korkularımı anlayamazsın.Ama birgün yazdıklarımı okursan benim için ne kadar kıymetli olduğunu bilmeni istiyorum.Seni çok seviyorum.Hoşgeldin cennetten gönderilen armağanım,hoşgeldin küçük mucizem benim.