tek bir mermi kalmıştı silahında,düştü ve sıyırdı gözlerini karanlıktan.
toprağı titreten,semada bulutları ürperten bir sesle;
durma dedi ve şakağına dayadı namlusunu.
o dursaydı çoktan çekecekti tetiği.
durmadı,lakin onuda bırakamadı...
gözlerinden süzülen iki damla yaşa inat,
çağlayan gibi çoşmalıydı damarlarında ki deli kan...
durmadı da.açtı ellerini yaradanına...
son duasıydı,son sözleri oldu camii duvarlarında onları satanlara;
gidin ve unutun geçmişinizi,ederininiz neydi ki,
varmıydı ardınızda bırakacağınız bir zerre kederiniz,
ya adamlık,insanlık,şeref,onur...
koca bir yokkk.gidin o halde.
sizi bahtiyar kılan ne varsa gaflete dair,
sımsıkı sarılın kana susamış keneler gibi...
ve sakın bakmayın ardınıza.
bir gün hep beraber vereceğiz hesabımızı,
siz kendi adınıza,biz kendi ADAMLIĞIMIZLA kendi ADIMIZA..
ve o son kurşunu merak etmeyin!!!
hangi kayadan,hangi taştan,hangi başı büyükten,
hangi yüzü kara mahlukattan,
hangi onursuzdan ve şerefsizden sekerse seksin
bir gün mutlaka değecek sizin o kara
ALNINIZA,ALNINIZA,ALNINIZA...

gülbey...