Yıllarca okuyup bugünlere geldim, ama ünvanım öğretmen olmasına rağmen atanıp göreve başlayamıyorum...
Baba mesleğini devam ettirmek ve yurdumun pırıl pırıl çocuklarına geçmişimizi anlatmak ve şanlı tarihimizi öğretmek istedim, gayem buydu ve bunun için yıllarımı verdim.. Şimdi ise öğretmenlik sevdamdan vazgeçtim.. Başlamadan bitti içimde her şey.. Yoruldum, bezdim ve en sonunda tükendim.. Bende çocuklara verecek umut kalmadı artık..
Mutlaka yakınlarınızın arasında ya da mahallenizde. arkadaş çevrenizde benim gibi yıllardır kpss ye giripte atanamayan arkadaşlar vardır.. Bu nasıl bir düzen nasıl bir anlayış benim aklım bunu almıyor bir türlü.. Bu yıl benim gibi tam 243 bin arkadaşım temmuz ayında sınava girdiler ve o gün umutlarını elleriyle bir kenara bırakıp, gözyaşlarıyla geleceklerine veda ettiler.. Toplu kopya olayı duyuldu önce: 3000 kişi kopya çekmiş ve yakalanan sadece 125 kişi, ardından sınavda müfredattan çıkarılmasına rağmen sorulan sorular, hatalı sorular ve en sonunda kimsenin beklemediği çok düşük puanlar.. İnsanların hayatlarıyla oynamak bu kadar kolay mı? 2005 tarih mezunuyum ben.. Bu sınava 5. girişim ve bende zerre özgüven kalmadı.. Olmuyor ben yapamıyorum bu sınavı, yıllardır görmediğim matematik dersinin sorularını çözemiyorum , zaten benim okulumda da bana tarih anlattılar , matematik değil.. Şurda 2 hafta sonra 29 yaşına gireceğim ama benim ne çalışabilecek bir işim var ne de kapısını açıp huzurla içeri girebileceğim bir yuvam var.. Her yıl bir sonra ki seneye ertelediğim hayatım akıp gidiyor ellerimden.. Gençliğim bu iğrenç sınava girip ömrümü çürütmekle, geceleri gizli gizli ağlamakla geçti.. Annem ve babam emekli memur, onların üç kuruşluk emekli maaşlarına ortak olmaktan utanıyorum artık.. Birileri bana ne iş yapıyorsun kızım dediğinde , yüzümü yere eğip: öğretmenim ama atanamadım demekten utanıyorum... Her gördüğüm okul bahçesine imrenerek bakmak içimi acıtıyor... Yüreğimde bir yer ta derinden sızlıyor.. Dolu gözlerle öğrencilere bakmak ve çalışmıyor olmak beni kahrediyor...
Bu yaşta bunları yaşamak, hayata bir türlü başlayamamak ve böyle sığıntı gibi evde kalmak çok onur kırıcı.. Bana bunları yaşatan sistem utanmıyor da ben utanıyorum işsizliğimden...
İnsanlar bana : ee ne oldu bu sene sınav , nasıl geçti, olmayacak mı bu yıl da , bak dershaneler var git oralarda çalış demesinler diye dışarı çıkmıyorum evden.. Sanki ben bilmiyorum dershanede çalışmayı, buyrun siz çalışın bakalım: ayda 100- 200 tl sigorta ya var ya yok, bir gün izin, sabah 8 akşam 8... Bunlara da razıydım ben, ama öyle olmuyor işte.. Her türlü kullanıldıktan sonra , biz başka bir hoca düşünüyoruz diyerek kapı dışı ediliyorsunuz.. Ama bunu insanlara anlatmak ne mümkün..
Ve artık pes ediyorum, uğruna yıllarımı harcadığım bu sevdadan vazgeçiyorum... Umutlarım, hayallerim, hiç olmayan öğrencilerim hepsinden vazgeçiyorum... Kabul ediyorum; hayat, sen galip geldin , ben yenildim, artık direnmeyeceğim bu kadar yeter...
Bu yazıyı kaç arkadaş okur bilmiyorum, zamanınızı aldığım için özür dilerim..
Saygı ve selam ile...