GÜNEŞE/SANA HASRETİM

Ne zamandır kapandığım mağarada yoktun. Sığındığım sensizliğin karanlığına, uzatmadın ellerini. Bir zamanlar her uzandığında tutunabilirsin demiştin oysa. Uzandım, uzandım dokunamadım.

Karanlığıma ışığın süzülmedi. Yıldızım demiştim sana. Siyahlarımı, kuytuluklarımı aydınlatan titrek bir huzmeni esirgedin bütün cimriliğinle, hasret bıraktın bu canı. Sevdanın kör kuyularına mahkum ettin.

Donmaya ramak kalmış ceylan gibi titredim ve sıcak bir söz, bir dokunuş hayal ettim. Dilin mi tutulmuştu Canısı, yoksa üşendin mi? Çok üşüyorum. Sen üşüdüğünde yüreğimin ateşini nasıl harlamıştım unuttun değil mi?

Pınarlarımdan akan yağmurla sırılsıklam olmuşken, kurumak için rüzgarına muhtaçken soluksuz bıraktın. Ve boğazıma düğümlenen hıçkırıklarımla baş başa… Dağlarda yankı bulan sesimi duymadın mı Sevgili? Bizim kumruları göndermiştim gelmediler mi? Ne yaptım da kapattın sana açılan yolları, yüreğini, gözlerini… Ne oldu da tutuldu dilin, kör ve sağır bıraktın kendini? Ve sensiz bıraktın beni.

Aşk yalnız yaşanır demiştim bir defasında. Tek kişiliktir. İnanma gönlümün yıldızı doğru değil bu. Doğruysa bile ben hazır değilim felsefeye. Aşk paylaşmak olsun senin görüşün gibi yalnızlığa hapsetmekten vazgeçtim.

Kırkıncı Odamdayım, karanlıktayım, üşüyorum ve sırılsıklam bir ben var burada. Ellerini uzatır mısın? Yoksa pusula aşkın ıssızlığını, yalnızlığını mı gösteriyor söyle bana.

Haydi! Uzat ellerini, güneşe çıkar beni…