Güneşin altın ışıklarını görmeye hazırlanırken atan kalbimin sesiyle açtım gözlerimi.Nicedir hiç böyle atmıyordu bu kalp.Atmayı da istemiyordu zaten.Uzun süredir içinde ki notalar sesini ve benliğini yitirmiş tek bir ritimde çalıyorlardı.Ne heyecanlı ne hüzünlü..Durgun ve yorgundular.Korkuyordu yine bere almaktan,terk edilmekten.Haklıydı da…Aşkın acısını içmiş yaralı bir kalp nasıl korkmazdı ki.
Ama yine de güçlüydü,güçlü…Hayat gibi o da acılarla hatalarla yenileniyor,güçleniyordu.Yine açacak o sessiz bozuk notalı odasının kapılarını,yine açacak yeni bir umutla yeni bir heyecanla…Acı çekmiş kalplere,şimdiki aşkların tek düzeliğine,sıradanlığına,anlamsızlığına inat ‘’aşkımız’’ diyebilmek için benliğini yitirmiş bu kalp aralıyordu kapısını aşka bu kez ‘’saf duygularla gel, hoş gel’’ diyerek..Yeni bir sevdanın yeni bir aşkın notaları kalbimde ritim tutmaya başlamıştı.Artık yeni bir aşkın vaktiydi ve olması gerekende buydu.Geçmiş geçmişte kalmalı geleceğe şans tanımalıydı.Taze ritimler,yeni bir aşka yelken açmış kalp ve sıcacık bir aşk ‘’biz’’ demeye yeterliydi ve o bunu tekrar bulmuştu yeni bir umutla yeni bir aşkın müziğiyle hazırdı..