Kumdan kaleler

ben öyle olduğuna inanıyorum... hayat her şeye rağmen yaşamaya inanmaya değer... hayatımızı güzelleştirecek olanda mahvedecek olanda bizleriz...

''umut olmadan yaşamak aslında toprağın üstünde ölü olmaktır''

Ne kadar güzel tanımlamışsınız umutsuzluğu...

umut olmadan yaşamak aslında toprağın üstünde ölü olmaktır... olumsuzluklar bizim karşımıza dikilen, aşılması zor engellerdir.... umuduz ve inancımız sayesinde o engeller ufalır....

Kağıda dökülen kısmı bu :)

Yorumunuza çok teşekkür ederim, sevgiler...

Kumdan kaleler yapardım çocukken. ‘’Abi’’ler gelip bozardı hep. Hiç anlamazdım niye bozduklarını; bozmaktan ne zevk aldıklarını. Oysa ben yaptığım kumdan kaleleri güzel buluyordum. Onlar güzel bulmuyor muydu acaba ? Ya da güzeli bozmak mıydı onların tüm çabası ?

Şimdi ben de büyüdüm ama gördüm ki ben büyürken duygularım küçülmüş. Ben de sever olmuşum güzellikleri bozmayı. Hoş; güzellikleri bozmak için çaba sarfetmesem de haset denen duygu yerleşmiş yetişkin gönlüme.

O çocukluğun saflığı er geç kaybolup yerini yapmacık bir hüsnüniyete bırakırmış, meğer düzen böyle kuruluymuş içimizde.

Denizlerde özgürce yüzmek yerine oltadaki yem sevdirilmiş hepimize.

Bir kez aldın mı o yemin tadını, kurtuluşun yok, tavalık oldun işte sen de....! Hayat seni de pişirecek biraz kızgın, biraz orta ateşte...


yazının bitmesini istemedim.

devamı var gibiydi.

yoksa?

'' insan olmanın bir değer taşıdığını içinde gerçekten hissediyorsan, somut bir sonuç elde etmesen bile onları yenmişsin demektir'' (Bin dokuz yüz seksen dört-George ORWELL)

Sözleriniz yıllar önce okuduğum romandaki bu sözleri hatırlattı bana. Romanın kahramanının tüm olumsuzluklara rağmen içinde taşıdığı umudu gösteriyor.

Umut dolu yorumunuz için teşekkürler...

bence mümkün yoksa yaşam her geçen gün daha çekilmez ve zor bir hal alır... içimizde yaşattığımız umut ve güzelliklere duyduğumuz inançtır bizi geleceğe iyiliğe ve mutlu olmaya götüren.... kalbimizin güzelliğidir hayata bağlayan...

Öncelikle değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim. Söyledikleriniz konusunda ne kadar dikkatli davransak da çocukluğun o saflığını yakalmak mümkün mü ?

yazınızı biraz karamsar buldum. haklısınız şu günlerde dünyanın kapıları iyi niyete açık değil ama olsun yaşıyorsak hayatta kalmak çorundaysak zorda olsa güzellikleri görmeliyiz... bence önemli olan büyürken genel tabirle 'içimizdeki çocuğun' saflığını öldürmemek...
saygılarımla....