Zorla kalem tutan ,titreyen ellerimle ,titreyen yürek sesini yazmaya çabalıyorum. Nafile

sesler o kadar güçlükü hiç birini anlayamıyorum ,duyamıyorum,sanki bir deprem

yaşıyorum. Yıkıntılar harabeler o kadar çokki hiç birine yetişemiyorum,her yıkıntıdan

iniltiler bağrışmalar ve imdat sesleri yükseliyor!ortada dönüp duruyorum şaşkınım ve

yalnız başımayım. Oynatacak kolum ,yürüyüp koşacak bacaklarım ,düşünecek beynim

sanki kısa devreyle devre dışı kalmış ,sadece bakınmakla yetiniyorum boş gözlerle.Sadece

bakmak neyi çözecek neyi kurtarıp neyi onaracak ,yoksa kendiside yıkıntılar arasında

zar zor ayakta kalan, artçı depremle üstüne yıkılacak olan ,yıkıntıyla beraber sonunumu

hazırlayacak.İşte o zaman sesler, uğultular, kesilecek duymayacak titremesi geçen eller

ve hiç bir şey yazamayacak kendi sonunun hazırlanmasına engel bile

olamayacak.Titreyen yürek sesi dalga dalga yayılıp ,deryalar aşıp okyanuslar geçip,

kaybedecek kendini uzay boşluğunda gezen titreşim çöplüğünde.



MUHTAR GAZİ TOPAL

11/07/ 2009 CUMARTESİ