Bahar akşamlarının, serin, ılık rüzgar esintisiyle, gün batımının o muhteşem kızıllığı, tüm güzelliğiyle vururken denize, ben o güzelliğe dalıyorum, sahil kenarında.

O an tüm duyguları yaşıyorum. Sevginin yürek ısıtan coşkusunu, Aşkın iç titreten heyecanını, hüznün yürek burukluğunu, korkunun olanca vahametini ve en çok da, sensizliğin içimdeki boşluğunu yaşıyorum. Özlemin içime kor olup düşüyor, taaki güneş ufuktan kaybolmaya yüz tutmaya başladığında ve yavaş, yavaş denizin kızıllığı yerini karanlığa bıraktığında, tüm benliğimi, hüznün o suskunluğu kaplıyor. İşte yine bir gün bitti ömürden, ve sen yine yoksun, şu kahrolası zehir zemberek hayatta. Umutlarım bir, bir kaybolurken, yerini çoktan hüzne terk etmeye hazır.

Haydi kalk artık, hava iyice kararmadan git evine, nasılsa yarın yine gelirsin ve yine günbatımı’nı izlersin, Bu sefer bir değişiklik yapıp sahil kenarında yürürsün, yalın ayak ve saatlerce, yine dalarsın mavi olmayan düşlerine. Kim bilir dersin, belki de bir gün kader benim de yüzüme gülecek diyerek, aynı yerde, mavi düşlere dalarım umuduyla. Kim bilir!...

7/7/2009

İsmihan Erdoğmuş