Tatil dönüş yolunda içimdeki hüznün neyi simgelediğini anlayamadım. Bir hafta boyunca Safranbolu’daydım. Çok güzeldi oradaki günler. Güzel bir tatil oldu benim için. Dinlendim, gezdim, kendime geldim…

Ama neden bilinmez içimde garip bir hüzün vardı. Tarifi olmayan, anlam bulduramadığım bir hüzün. Kime ne desem di ki. Kim anlayacaktı içimdeki hüznü. Ben tatil dönüşü sevdiklerimden ayrıldığım için böyle bir hüzne sahip oldum diye düşünüyordum. Sanırım da öyleydi bilemiyorum. Neden böyle bir hüzündü.

Tatilimin bitmesine bir gün kala moralimin bozulması sanırım benim hüzmünü güçlendirdi. İnsanlara verilen değerlerin sadece sizin için geçerli olduğunu bilmek. Ne kadar kötü…

Herkes bir çıkar içinde. Nerde ne şekilde benimde kazancım olur gözüyle bakıyorlar. Bir günü kâr bilenler bile var. O kadar yol gelirken bunları düşündüm hep. Neden ben insanlara fazla değer veriyorum diye. Bütün o yolculuk boyunca beynimde kendi kendimle konuştum durdum. Sonuç mu ne? Sonuç insanları sevmem çıktı. İnsanları sevdiğim için hak ettikleri değerlerin fazlasını verdiğim için, her defasında üzülen kırılan ben oldum. Bunu her defasında anlasamda, sanırım ben akıllanmam.

Benim hamurum sevgiyle yoğrulduğu için, ömrüm boyunca böyle hüzünler yaşayacağım.

İnsanları oldukları gibi kabul etmeyi bir gün öğrenirsem bilin ki hüzünden yana bende kalan olmayacaktır. Bunu görebilecekmiyim bilmiyorum…


Yorumsuz konusuz ve hüzün dolu gelecek günlere…

Yarali Yürek
07.07.2009 – 11:05
İzmiR