Tekrar merhaba bana, yıllar sonra ilk defa gelen yazma aşkıma... İnsan kalemine, ilhamına, dününe küser mi? İşte öylesine bir şeydi küsmelerim, sızılarım, yakarışlarım...
Ben büyüdüm, farkında bile olmadan, büyüdüm...
Büyümek daha mı çok yorar insanı, yoksa aklını başına mı getirir, durgunlaştırır bilinmez...
Közler tenekenin içinde, hala arkamdan bakıp el sallamakta bana. bir damla göz yaşımı akıtsam içine, kor olmaktan çok, alevlerini püskürtücek dünyama biliyorum.
Kendini tamir edebilirmiş insan, sevgiler, aşklar hep orada kalırmış, sadece acısıyla yaşayabilmeyi öğrenirmiş. Belki de öğretilirmiş...
Kelimeleri azalır, cümleleri kısalırmış, içindeki anlamlar, özlemler yarım kalsa da eklenmese de üzerine yaşanmışlıklar, anladım ki, o olmadan da onunla yaşanılırmış...

Merhaba bana, eyvallah olsun geçen bunca zamana... :)