Bir kadın tanıdım; sevgi yüklü bir kadındı bu. Gözleri halâ pırıltılı enerjisi pozitif olan biri . Adı Sabiha yaşını hiç sormadım desem yalan olmazdı.
Çoktu yaşadıkları azdı nefreti.. sevmiş evlenmiş çoluk çocuğa karışmış biriydi her kadın gibi...
Ama farkı vardı diğerlerinden ki gözlerinde onu hissettim.

Eşini akciğer kanserinden kaybetmişti . Her şeyiyle a dan z ye o ilgilenmiş (tabii bir de bağlı olduğu çocukları destekti ona) en zor haliyle bile..
Kim bilir ne dolu hayat geçirmişti belki, o zor günleri hayat arkadaşıyla göğüs germiş atlatmışlardı..

O anlattı, ben dinledim imrenerek.. çocuklarını o sevgi ortamında büyütmüş kendine güvenen insanlar yetiştirmiş..
Aslında hayatta en önemli maneviyatımız bu, o bunu başaranlardan olmuştu gözümde.
Eşinden bahsederken bile hala sevgisi üstündeydi.. Hayata veda ederken yanında ona kelime-i şahadet getiren, Kur’an okuyarak veda ederken hakkını helal et bile diyebilen, o hasta yatalak olan hayat arkadaşına hep gözü gibi bakan bir sevgi insanı sabiha.

Çok duygulanmama sebepse öldükten sonrasını bana şöyle anlatmasıydı:
----eşimi hastanede bırakamadık, oradaki hasta yaklaşımları çok fenaydı.
üç kez hayata gidip geldi.. Kanser ilaçları zor ilaçlardı.
Biz doktorla görüşerek eve gelmek istedik ve ona moral kazandırdık.
Yoksa doktorlar yaşamaz, sayılıdır zamanı demişlerdi, sözle olmasa da...
Biz yine de, Allahtan umudumuzu kesmedik . Hep dua ettim:
Allahım bir aylık ömür ver eşime ne olur, sonra al canını ama bir ay onunla yaşama süresi ver.

Ve dört yıl aşağı yukarı bir zaman tanıdı Mevlam bana ...
Onunla hep hayal kurardık tatil hayali ve biz mudanyada bir yaz geçirebildik...
(Buna da şükür dedi ve gözleri yine buğulandı)
...en son zamanlarında iyice zayıfladı yine de ne isterse onu yapmaya çalıştım . Artık her yere tekerlekli sandalyeyle gidiyor çok çabuk yoruluyordu çünkü halsizdi.

Hep dışarı çıkarken bana el sallardı köşeyi dönerken.
Tabutuyla da giderken sanki yine el sallıyor gibiydi, yine köşeyi geçerken ben de el salladım HOŞÇA KAL diye . Allahım sabır ver bana , sensiz geçireceğim günler için...

İşte beni derinden etkileyen bu son sözler her şeyi beynimde oluşturuverdi.!
Sabihayı kızı vasıtasıyla tanıdım . Kızının kendine güvenini, yetiştirilme tarzından ve genlerinden aldığını, annesiyle görüşmemizden sonra daha iyi anladım..
Demek ki sevgiyle yoğrulmak; yalnızlığın, umutsuzluğun da ilacı...

Allah tüm hastalara acil şifalar ihsan eylesin.
Tüm dualarım, onlar için oldu bu akşam. Sabiha’nın, tanımadığım eşine dua ettim...


H.deniz
bursa...31.mart.perşembe