İKİ KOCA DENİZ

Bazen kelimelerle anlatılamayacak kadar derin şeyler yaşar insan.Söylemek ister,söyleyemez,sarılmak ister ama sanki hayatta hiçbir zaman bu kadar güçsüz hissetmemiş gibi kolları ,hareket edemez,gözleri dolu bir şekilde anlatmaya çalışır duygularını,kendisine doğru bakan bir çift göze.
Aslında bilir ki ona bakan gözlerde,hem duymak istediği hem de duyunca büyüsünün bozulacağına inandığı sihirli sözcükler gizlidir.Amansızca çırpınır yüreği tutunmak için ama yapamaz,korkar ki;kırılacak tutunacağı dallar,korkar ki; tekrar uçamayacak kadar yorulmaktan.Ruh beden öyle yorgundur ki aslında uzanmak ister düşünmeksizin o sevdiği yeşil çimenlere…Neden uzanmak bu kadar zor gelir ki insana.Yağmur …yağmur korkutur onu,yeniden ıslanmak ve tabi ki güneşin doğmayacağını bile bile kurumayı beklemek.
Yürek ısınmak ister sadece.Ten teni çeker istemsiz bir şekilde,nefes nefese değer geçer rüzgar gibi.Eller farkında olmadan dolanır sahip olmak istediği bedende,biraz ürkek biraz cüretkar.Dudaklar aylarca öpülmemenin kuraklığı ile kavrulur,biraz bile olsa ıslanmak ister karasızca.Dans eder bedenler gecenin sarhoşluğunda,nefeslerdeki şarap kokusu ortamı daha da cazip kılar.Gözler bir kaçar bir yakalar birbirini kovalayan küçük çocuklar gibi.Halbuki gözler hep bakmak ister,ta derinine inmek ister ama olmaz işte.Kısa bir ziyaret gibi kalır akıllarda,hep biraz daha kalsaydım der içinden.
İnsan kendine bile itiraf edemez hissettiklerini bazen,yaşadıklarını yaşanmamış gibi kabul etmek ister,gerçek hayatta inkar etse bile,rüyalarda buluşur gözler,yeniden nefes nefesi tanır.Gerçektekinden daha umarsız,korkusuz ve şiddetli.Aslında gerçek olan korkutur insanı,rüya ise gerçek olmadığından rahattır insan.Bilir rüyada olduğunu ve gerçekte yapamadıklarını,söyleyemediklerini söyler,hem kendine hem de ona gel benim ol diyen gözlere.
Masallarda hep mutlu sonlar vardır,ama hayat mutlu sonlardan sonra başlar.Biz hiç bilemedik bir adım ötesini masallarda,çünkü acı vardır aslında.Biz mutlu sonların devamlarıyız gerçekte.Hep bir savaş hep bir mücadele var yaşamda.Yani bir son yok ,mutlu yada mutsuz.Hayatın sunduklarını kabul eder çaresizce.Yıkılan güvenler yeniden inşa edilir.İnanç yeni bir çift gözle doğar yeniden.Yeniden güler insan,yeniden unuttuğu duygularını hatırlar ve ister ki; hep böyle devam etsin.İçinden bir ses yeniden bu büyünün bozulacağından korkar.Bu korku yer bitirir insanı.İnsanda biter her şey aslında.Egosuz,karşılık beklemeden,çıkarsızca sevmek olunca,gün,tazelenmiş gibi sızar pencerenin içinden karanlıkta kalmış kalbine.
Bir farklı olur insanın sabahları,her gün yürüdüğü o yollar anlamlanır birden.Ten tene dokunmak için kovalar,yelkovanla akrebi.Küçük sürprizlerle gözlerdeki şaşırma ifadesi yeniden belirir,yüzündeki çizgilerde.Telefonlar yeniden çalmaya başlar,güzel mesajlarla tamamlanır cümleler.Belki ilk zamanlar söylenemeyen kelimeler dökülüverir.İnsanın beynindekiler parmakların yardımıyla yazılıverir,yüz atmış harflik bir mesaja.İnsan mesajı okurken hafif bir tebessüm oluşur yüzünde,istemsizce.Sonra bir noktaya bakıp bir iki dakika dalar.Kopar içinde bulunduğu dünyadan.Hoşuna da gitmez değil hani.İnsan tekrar düşünmeye başlar.Derki içinden;’’vay be şu anda şu dünyada beni gerçekten merak eden,seven,önemseyen bir kalp daha atıyor benle birlikte,benden haber alamadan yaşayamayan biri.’’Yeniden gülümser insan ve karnındaki kelebekleri bırakıverir doğaya,bir gün daha yazılsın diye ömürlerine.
Sevgiyle,sadakatle beslenir insan.Güven olur en büyük duvarı şu hayattaki.İki çift gözün bakışmalarla başlayan sonra devasa bir boyut alan o güven duvarı en büyük yapıtları olur bu tazecik mimarların.
Tek vücut ama bağımlı değil bağlı,özgür ama sadakatten ödün vermeyen,sahiplenici ama kaybetmekten korkmayan insanlardır bunlar.Sonunun nasıl biteceğini bilmedikleri bir serüvende baş kahraman olmayı kabul etmiş iki yabancı.Hem çok yakın hem çok uzak .Çok seven fakat belli etmeyen iki aşık,Genelde gülen iki çocuk,bazen duygulanan iki romantik ama en çok ta birbirini ölesiye özleyen ve kavuşmayı bekleyen,

İKİ KOCA DENİZ….