Annem yeni doğacak kardeşime sekiz aylık hamileyken başladı yaşadığımız kabuslar.Hayatımazın en korku dolu anları,en çok gözyaşı döküp,hüzünlü olduğumuz ve sürekli endişeli olduğumuz anlardı o anlar.Önceleri mutlulukla şu küçük gecekondumuzda yaşadığımız her bahar artık kışa ve her gündüz karanlık olmaya başladı gözümüzde.

Annem çok hastaydı.Sürekli terliyor, ateşi çıkıyor, fakat üşüdüğünü söylüyordu.Gittikçe zayıflamaya başladı.Kendini çok yorgun hissediyor ve sürekli öksürüyordu.O her öksürdüğünde sanki kalbim yerinden kopacak gibi oluyordu.Köyümüzdeki sağlık ocağına götürdük annemi, babamla beraber.Bebeğin zarar görmesinden çok korkuyorduk.Doktor annemi muayene ettikten sonra hiçbirşeyinin olmadığını söyledi ve reçeteye birkaç ilaç yazıp, hemen almamızı söyledi.Babam o gün patronu ile görüşüp , maaşının erken verilmesini istedi.İlaçların parasını ancak ödeyebildik.Annem her geçen gün daha da kötü oluyordu.Yine böyle hüsranlı geçen bir günde annemin doğumu başlamıştı sanırım.Babam hemen köy ebesini çağırdı.Fakat, ebe çok zorlandığını ve annemin hastaneye yetiştirilmesi gerektiğini söyledi.Herşey çok kötü gidiyordu.Babam yan komşumuzun arabasını alıp , annemi çabucak hastaneye ulaştırdı.Uzun süren ameliyattan sonra nihayet doktor dışarı çıktı.Annemi ilk defa bu kadar özlemiştim.

Doktorun asık suratı ve kötü bir haber vermek üzere bekleyen dudakları bize gittikçe yaklaşıyordu.Babamla benim korkumuz gittikçe artıyordu.Doktor nihayet konuştu:
-’’Kardeşiniz ve anneniz şimdilik iyi,küçük hanım.Ama, kötü haberlerim var.Mağlesef annenizin akciğerlerini verem mikrobu bürümüş ve bu verem mikrobu annenizi günden güne bitiriyor.Ve ne yazık ki, bu hastalık kardeşinize de geçmiş.Anneniz, çocukken verem aşısı olan BCG aşısı vurulmamış.Bu saatten sonra onu tedavi etmek çok zor.Aslında şunu söylemeliyim ki; ülkemizde ’’Verem Savaş Dispanserleri’’ ne yazık ki çok az.İlaçlar ise çok ağır ve uzun süre kullanıldığında da vücutta birçok tahribata neden oluyor.Kardeşiniz için elimizden geleni yapıp, tedavi edeceğiz.Fakat; annenizin çok kısa bir yaşamı kaldı, isterseniz son günlerini evinde ailesiyle geçirsin.Üzgünüm.Allah sabır versin.’’

Hayatım mahvolmuştu, o cümleleri duyduktan sonra.Sinsice hayatımıza giren bu hastalık annemi benden alıp götürecekti.Babamın durumu daha da zordu.Bir yandan çalışıyor. bir yandan da acısını giderebilecek birşeyler arıyordu.Anneme her geçen gün bir avuç ilaç içiriyorduk.Kardeşim ise hastanede tedavi görüyordu.Doktorlar, durumumuzu babamdan öğrenmiş ve hastane masraflarını kendi aralarında karşılayacaklarına karar vermişler.Annemse bütün bu rahatsızlığı üzerine hastaneden kardeşimin iyi olduğu haberini duymak için can atıyordu.bu haberi duyması onun ölmeden önceki en son dileği olacaktı.Korku içinde geçirdiğim her an beni ve ailemi bir yıl daha yaşlandırıyordu.Birden kapı zili ve telefon aynı anda çaldı.Kapıya bakmadan koşarak telefonu açyım.O kadar zamandan sonra sonunda güzel bir haber duymuştum.Kardeşim iyi olmuştu.Telefonu hızlıca kapatıp, anneme sevinçli haberi vermek için koşarak odasına girdim.Daha sözlerime başlamadan annemin gözlerinin kapalı olduğunu gördüm.Uyuduğunu sanarak uyandırmaya başladım.’’Anne’’ dedim, uyanmadı.’’Anne, anne,uyan! Kardeşim iyileşmiş’’ dedim.Yine uyanmadı.Gözlerini ilk defa bu kadar özlemiştim.Annem haberi duymadan göçüp gitti gözlerimin önünden.Allah kahretsin bu sinsi mikrobu diyerek annemi cennete uğurladım.Kapıyı açtım ve gözlerimin hali babamın haykırışlarıyla sonuçlandı.

Annemi kaybettiğim an, kardeşimi kazandım.Bir parçamı kaybettiğim an, bir parça kazandım.Hastalık hayattaki en büyük düşmanmış bunu anladım.Biz bu düşmanı yenemedik, yenildik.Bu mikroba karşı nefretim sonsuz.Çalışacağım, elimden geleni yapacağımi.Ben ve benim gibi annesini ve ailesini verem yüzünden kaybeden insanlar, elbet bir gün bunu yok etmenin çarasini bulacağız.
Hoşçakal biricik meleğim yatağında rahat uyu emi.Sen hep benim sol tarafımda olacaksın.Hoşçakal ANNECİĞİM...