Sevgili kızlarım;
Yakında gidiyorum buralardan.Öbür dünyanın kapısı açıldı bile bana.Sizden ayrı olacağım için çok üzülüyorum.Fakat artık bu acılara dayanamayacağım.Sakın arkamdan ağlamayın.İnanın mezarda çok rahat olacağım.Çünkü artık her sabah gözlerimi açtığımda dayak yemeyeceğim,babanızın hakaretlerini dinlemeyeceğim.Bedenimde hissettiğim kırıklar artık olmayacak.

Nasıl bir ülkedir ki bu?Paramız olmadığı için ne avukat tutabiliyoruz,ne dedava açabiliyoruz.Evliliğim boyunca ayaklarım sürekli karakola götürdü beni.Polislere sığındım açtım derdimi.Her zaman tekrarladığım sözler ve döktüğüm gözyaşları bir hançer gibi saplanıyordu yüreğime.Bir rapor verip elime ’doldur’ dediler.Sonra da aynı şeyleri duymaktan bıkan kulaklarıma ’karı-koca arasında olur böyle şeyler’ hikayesini anlatmaya başladılar.Yardım etmek o kadar zor mu geliyordu onlara?Hak hukuk bu muydu?Kanun bu muydu?Neden umursamıyorlardı?

Hepiniz birbirinizden güzelsiniz fakat kadersizsiniz yavrularım.Babanız dördüncü kardeşinizin kız olduğunu öğrenince beş aylıkken daha merdivenden itti beni.Kız istemediği için isteyerek öldürdü,yüzünü göremediğim kardeşinizi.Ne komşular duydu feryadımı, ne de bir başkası.Katil kocam yüzünden sürekli şiddete uğruyordum.

Kızgınlığımın ve hıncımın büyük bir bölümü devlet içindir.Sesimi bir türlü duyuramıyorum.Belki de yardım elini uzatmak ono o kadar zor geliyor.Şu kadın sığınma evlerini arttırabilseydi ne olurdu?Bir sıcak oda, bir de sıcak çorba yeter.Şükrederdik Rabbimize.Ne dayak yerdik ne de bu kadersiz çocukları doğururduk o zaman.

Ben özellikle erken yaşta evlenen kızlara üzülüyorum.Ya da evlendirilen demeliydim.Daha çocukken çocukları oluyor.Neye uğradıklarını bilmeden ilerliyorlar hayatta.Bazıları benim gördüğüm muamelenin daha kötüsünü görüyorlar o yaşta.Oysa bu devlet ’Dur’ dese, seslense millete elbette değişecek birşeyler.Bir rahatlık bir huzur düşecek kızlarımızın kalplerine elbette.Ama ne yazık ki,şimdi bile mecliste evlilik yasasının 14 yaşa çekilmesi yönünde teklifler var.

Yavrularım hepinizi birer birer öpüyor Allah’a emanet ediyorum.Dikkatli olun kendinize iyi bakın.
Satırlarımı şu sözlerle bitirmek istiyorum.Ben bu mektubu aslında size yazmadım.İnsanların olmayan vicdanına, sözünde durmayan benliğine, feryadımızı duymayan ve yardım elini uzatmaktan korkanlara yazıyorum.Ben ölüyorum artık dilerim ki benim gibi acı çeken, şiddete uğrayan ve sesi duyulmayan her kadının döktüğü gözyaşları ve yaşadıkları , devletin bağrına yerleşir ve bir gün bütün bu acılar bir volkan gibi patlar.

SİZİ ÇOOOK SEVEN ANNENİZ....................................