Yanındayım işte, bir bebek gibi al kucağına. Sev, okşa, sarıl sıkıca. Şefkatini esirgeme bu çaresizden. Bir dua gibi ismim eksilmesin dudağından. Bir dua gibi kutsa sevgimi ne olursun? Yakar geceler boyu Allah’a kavuşmamız için, yarınımız için.
Bir bebek gibiyim, daha büyümedim ben. Elimden tut, fikrim ol, mantığım ol. Ben diye sen konuş insanlarla, beni sen bilsinler. Seni de ben!
Estir rüzgârlarını, serinlet. Getir uzaklardan çiçeklerin en güzelini, sun bana.
Şu üç günlük dünyada bil ki nur tanem her şey seninle güzel, seninle manidar. Sen alabildiğine giriyorsun dünyama, yardıma muhtaç insanlar gibi elimi açıp sevgini dileniyorum. Sen de tutup kalbindekileri boşaltıyorsun bozuk paralar gibi… Seviyorum seni, sevginden yana cömertsin. İşte sen olmasan açan çiçek çiçek değil, meyve veren ağaç ağaç değil. Taş taş değil, insan insan değil. Canımın içi belalım. Bendeki seni anlatabilmek isterdim, düşlerimdeki seni anlatabilmek isterdim… Nafile ama!
Nasıl seviyorum seni bilsen? Şaşarsın, belki de korkarsın. Çünkü her şeyin aşırısı akla ziyan! İnan ki bir ananın bebeğine olan sevgisinden az değil içimde taşıdığım. Anaç bir sevgi, bire bin katan… Belki de daha fazla.
Yüreğime sığdıramıyorum seni, taşıyorsun damarlarımdan. Tüm bedenime yayılıyorsun, hissediyorum. Tüm zerremde dolaşan sensin, ayak sesini tanıyorum. Gelişini biliyorum. Bazen gözümdesin, bazen ellerimde, bazen dudağımda… Hissediyorum seni. Öyle bir his ki tüm bedenim her zerrem, “sen sen” diye atmakta… Her bir hücrem senin adını haykırmakta… Sinmişsin içime, öyle yer etmişsin ki. Bazen uzaklardan ismini duyar gibi oluyorum. Hayal gibi bir şey… Sağıma soluma bakıyorum belki diye… Kimseyi göremiyorum. O an anlıyorum ki yine hücrelerim senin adını haykırmakta. Tıpkı meme isteyen bebeler gibi…