En azından yaşadığını biliyorum Sevdiğim…Çaresizliğime son vermek için kaçıyorum senden…Kalbim kırık,çok kırık,adeta paramparça…Nasıl olur da görmezsin bu büyük aşkı?Nasıl olur da hâlâ geçmişin tozlu yollarında gezersin?Seni hiç anlayamıyorum sevdiğim…Canım çok acıyor şu sensiz kaldığım saatlerde,seni çok özlüyorum,yüreğimde hep bir hançer,her saat başı batıyor,acıtıyor,incitiyor,inciniyorum…Ama seni hâlâ çok seviyorum…

Lâkin artık sevmemem gerek biliyorum…Meğer ise her şey bir senaryodan ibaretmiş,kendi oyun sahnemi kendim kurmuşum…Seviyor demişim kendimce,o da artık seni seviyor…Hâlbuki sen hâlâ o çok sevdiğine aitmişsin,seni benimsin sanmışım…

Aşk bu! hiç acımıyor,yaralıyor işte…Lâkin seni sevdiğimden beri ona “aşk!”gözüyle bakmayı unutmuştum sevdiğim, onun adı artık “sen”di…
“Biz!”oluruz diye bekleşip durmuşum,yarışmışım adeta zamanla…Sen gerçekten de gerçektin…Bunun tek önemi senin için;sevildiğini hissetmek oluyor…Sevilmek hoşuna gider her insanın,unutulmak korkutur,zaman geriler sanki…Ama sen sadece sevildiğini düşünerek baktın bana,sevseydin bu aşkı yaşatırdık doya doya…Çok şey istemişim senden,senden seni istemişim,çok şey istemişim…O kadar şey istemişim ki utanıyorum şimdi…Kendimden,onca zaman düşündüklerimden,seni hâlâ seviyor oluşumdan,şu kaçış sahnemden…Her şeyden,her anımdan utanıyorum sevdiğim…

Artık karşına çıkmaya yüzüm bile yok…Bir gün gideceksin,biliyorum…Gideceksin…Ona gideceksin…çok battı,hançerin defalarca battı yüreğime…Şimdi bir yara var bende,ağlamaktan bile korkan gözlerim var…Ben gizliden gizliye seni hep seveceğim,lâkin uzatmayacağım gerçek olmayacak olan şu masalı…Uzatıp da daha fazla kahredip,kahrolmayacağım…Ben hayatımda yalnızca seni sevmiştim…Bunun anlamını bilir misin sevdiğim?Bilirsin tabi ya,benimki delilik…Sen de çok aşık oldun ama yalnızca ona!Şimdi bir kez daha gidiyorum…Sana seslenmekten korkuyorum,adını söylersem gelirsin,gözyaşlarımı görürsün,kahrolur ölürüm biliyorum…Hiç bilme sevdiğim…Sen hiç bilme artık hiçbir şeyi…Öldüm farzet,tek bir damla gözyaşın akar belki…Lâkin hayatına kaldığın yerden sevdiğin insanla devam edersin…Öldüm,yaşayan bir ölüyüm zaten artık ben…Senden nefret etmek mi?Bu mümkün olabilseydi eğer,önce bendeki seni söküp atardım içimden…Senden bir şeyler kaldıkça,seni unutamadıkça senden nefret etmem bir hâyâl bir düş sadece…Böyle kalsın olur mu?Aylardır içimde yerin o kadar büyümüştü ki…Gün geçtikçe artıyordu,sen azalmayı seçtin sevdiğim…Lâkin şu hâlinle bile çoğaltıyorum seni…Çünkü hâlâ ezbere koşan bir “sen!”var içimde…Hâlâ o yüreği seviyorum,o yürek bir başka yüreğe hapsolmuş olsa bile…Kendimi kandırıp durmuşum farklı satırlarla çıkmaya çalışmışım insanların karşısına,lâkin bu imkânsızlık hiç değişmemiş aslında…”Seni Seviyorum”…

Sesimi duyuyor musun şimdi?”Seni Seviyorum”…Yüreğine iyi bak…

Dilara AKSOY