Günün birinde umut etmeyi yavaş yavaş unuturken,sanki sonraların yerine önceden çarparcasına hızla atan kalbime söz geçiremezken ve mısra mısra çığlıklar atarken -kalemimle- tanıştım tesadüfen...Ne içtendi sanki yıllardır tanır gibiydi beni ...

Dedi ki bana;bırak kendin kendiyin gölgesi olmayı ..bırak dedi kendini bana zaten sen bir elinle beni tutacaksın bir elinle hayatında ki keşkeleri atacaksın...içtendi,sıcaktı şımarık ve ısrarlıydı...

Dedim bırak beni gideyim ...Nasıl olsa devrile kalka yaşarım,sonra alıştığım bir sürü şeyim var benim ,sonra yetişmek zorunda olduğum yerlerim,yapmak zorunda olduklarım sorumluluklarım,zorunluluklarım,çalan kapım,telefonlarım...dedim yüreğimde ne işin olur ki senin ve döndüm gittim.

Dedi arkamdan ;elindeki silahın mermisi dönmüş sana onu sakın oyuncak sanma aç ellerini bana.

Masal değildi ya bu ?! Bir varmış bir yokmuşla başlamamıştı..işte yine panik atağım gelmişti boğuluyordum yardım etmişti...Yıllarsa sus pus olmuştum ne olmuştum..Kendimi kendime kaç defa sürgün etmiştim de kendimi kaç defa firar ederken yakalamıştım ...Ve konuşurken bile çözümü hep üç noktalarda bulmuştum virgülleri kovmuş kime ne anlatabilmiştim...Caymıştım dönüp gitmemden.

Ve

yarım kalan hep eksik bitişlerim var benim. ben hep tüketemediğim kendi ellerimle suladığım ızdırapların içindeyim ; bak açtım ellerimi gel dedim...
geldi.

Sisli akşamlarımın bakmaya kıyamadığım güzel yüzü ,ne iyi ettin
gelmekle ,temize çekerken beynimde karaladıklarımı seninle ,ne çok kaybolduk ikimiz yarı boğuk yarı çıldırmış melankonik cümlelerin içinde.

Hani bazen kızmıyor da değilim kendime.Çoğu kez kaldıramıyorum kendimi .Sadece yazınca çekilir biri olmak bu da dokunuyor bana ...



Ya bir gün kelimelerin bile anlamları tükenirse?,ya her şey gibi onlarda zamansızca çekip giderse..?
Ya sen benim ellerimden usanırda başka ellerle bana ihanet edersen.?Bak yine panikledim işte boğulmama şunun şurasında ne kaldı ki hadi konuşalım çünkü korkularıma esir düştüm ellerimi bağladılar;

yazamıyorum. ...