ÇOCUKLARIMIZ


Çocuklarımız.! Yaşama amacımız. Bizden sonraki nesılımız. Bizim geleceğimiz. Bizden parçalarımız. İster tek olsun, isterse sayıları birden fazla olsun yaşamımıza neşe ve hayat veren en değerli varlıklarımız.

İlk dünya’ ya gelişlerinden itibaren yaşamımızın son nefesine kadar onlar için yaşarız. Anne ve baba olmamız bu duyguyu değiştirmez. Annenin yaratılış özelliği itibariyle Yüce Yaratan tarafından bazı özellikler ihsan edilmiştir. Baba olarak ta farklı özelliklere sahiptirler. İkisinde de amaç aynıdır aslında. Anne ve babanın kromozomlarını alan bir canlı meydana gelmiştir. Yüce Allah’ in mucizelerine en iyi örnektir doğum olayı. Bir insanın en ileri teknolojileri ve tıp’ in bütün olanaklarına rağmen bile bir canlıyı yaratamaz. Bu inkâr edilemez bir gerçektir.

Doğumundan bir birey haline gelinceye kadar özenle yetiştirmeye çalışırız yavrularımızı. Onları her türlü kötülüklerden korumaya çalışırız. Yaş itibariyle ve hayat tecrübelerimizle yol göstermeye çalışırız. Biz de o yollardan geçmiştik zamanında. Çok hatalar yapmışızdır o zamanlarda. Ama dersler alınmıştır o hatalardan. Bunları anlattığımızda ise tepki alırız çoğu zaman. Tıpkı bizim anne ve babamıza gösterdiğimiz tepki gibi.

Anne ve baba kimliğimizi aldığımızda değişmiştir düşünce yapımız. Bu şekilde nesilden nasıla sürer gider.

Amaç başta da dediğim gibi evlatlarımızın bizim zamanında yaptığımız hata ve yanılgılardan korumaktır. Genelde de deneme- yanılma yöntemi revaçtadır.

En basit örnekle yaz azları geldi. Hatta şimdilerde bile boğulma haberleri gelmeye başladı. Girilmemesi ve yüzme imkânı olmayan su birikintilerine giren çocukların hayatı yitip gidiyor. Bütün uyarılara rağmen.

Bazen de toplum yapısına güvenmeyiz. Uyarılarda bulunuruz. Kötü taraflarını göstermeye çalışırız. Aslında kendi çocuklarımıza olan güven eksikliği değildir.

Çoğu zaman da çocuklarımızla paylaşırız endişelerimizi. Güvenlerini sarsmadan. Anne ve baba olmak ve bunu tam manasıyla başarabilmek çok zor ve fedakârlık isteyen bir zanaat bence. Ama sonucunda eğer iyi bir birey yetiştirebiliyorsak ve o bireylerden de sağlıklı bir toplum oluşturabiliyorsak en büyük ödülde bu olacaktır. Yoksa istediğimiz kadar çocuk yapalım. Onlara sahip çıkamadıktan sonra ve onların o küçük yüreklerinde sevgi yerine kin tohumları yetiştirmek bize yarar sağlamayacaktır.

İnşallah başarılı olabiliriz bu konuda hep birlikte. Çocuklarımız bizim en değerli varlıklarımız. Onlara sahip çıkalım. Saygı duyalım. Saygılı olmayı öğretelim. Saygı görelim.