Hüznüm oldun.Kaç gündür her hüzünlendigimde seni arıyorum;seninle yaşadıgım anıları hatırlıyorum....Ve arıyorum seni.
Bugün hastaneye gitmiştim;hastane koridoru insan kalabalıgı...Ellerimde sıkıca kelepçe,kollarımda iki asker,ve önüm arkam yine asker...silah ve coplarla.
Yürüyorum !Yürütülüyorum.Asker habire bagırıyor insanlara /kalabalıga "Yol açın !" diye.
Fizik bölümünün kapısında sıra bakliyorum;etraftaki insanlar dönüp bakıyorlar..Acaba ne düşünüyorlar ? İnsanların bakışları yabancı.Bende bakıyorum,ama görmek ,kim olduklarını bilmek için degil;seni arıyorum..içlerinde biri sana benzesin istiyorum.

Dışarıda yagan kar ,seni hatırlatıyor bana ;yağan kara ,ringin küçük ve demir parmaklı penceresinden bakıyorum..Bingöl dağları beyaza bürünmüş....

Seni beklemekle geçiyor günlerim;bana heyecan veren beklentim ,sen oluyorsun..
Yine kar yağışı altında zindan’a dönüyorum;zindan koridorları boş ve sessiz...sadece birkaç gardiyan.
Koğuş bıraktıgım gibi;insan yüzleri tanıdık ama yabancı..bakmıyorum yüzlerine ,yüzler karanlık.Hiç bir yüz anlatmıyor bana ;güzel ve sevgiye ,dostluga dair birşeyi...
Yorgunum ,ama yine de dışarıdayım ,geziyorum;düşen kar tanecikleri altında seni düşünüyorum.....