Çocuk saflığı gibiydi sana olan sevgim.Tertemiz ve hiçbir çıkar gözetmeksizin...Cesaretsizceydi.
Ama bir gün... sözlerin...
Beni bir halkanın içine attı.Yalnızlığımla,sensizlığimle döne durdum içinde,çaresizce. Günlerce bekledim.Ama labirete benzeyen halkanın içinden birtürlü çıkamadım. Nereye gitsem,nereye baksam hep senin hatıraların,sana duyduğum aşk...
Açlığım,susuzluğum bile dindiremiyordu bu sevgiyi,bu aşkı...Hasretinle geçirdiğim her saniyem benim için asır gibiydi.
Bütünleşmiştik sanki seninle;canda,tende,gözlerde hep sen varsın.
Yalnız başına karanlıklarda seni düşünmek güzel bir düş gibiydi ama bir daha dönmeyeceğini bilmek yerden yere vuruyordu beni.Dayanamıyordum.
Duvarlar üstüme üstüme geliyor.
Çığlıklarımı kimse duymuyordu. Hele de içimdeki fırtınaları...Duyuramıyordum.
Sadece yaşadığını bilmek dindirebiliyordu öfkemi.
Yılllar sonra....
Yalnızlığım acımıştı bana kırmıştı zincirlerini açmıştı o boşluktaki halkayı...Seneler sonra dünyayı ve dünya güzelliklerini görmüş olmam bile sevindirmemişti beni. Benimkiside bir umut. Gözlerim seni arıyordu ama sen yoktun,gelmeyektin seni birdaha göremeyeceğimi bilmek daha da hayata küstürüyordu beni. Sana olan tutkum giderek kendini hüzne bırakıyordu.Gözlerim kendini okyanuslara teslim etmişti.Artık yüzümde acı bir hüzünden başka bişey yok.Yalnızlığa terk edilmek,çaresizliğe gömülmek bir okadar acıydı.Dönmeyeceğini bile bile hatalara karşılık halen seni seviyordum.Gizleyemiyordum.
Umutsuzluk her yanımı sarmıştı.Titreyen ve buz gibi ellerim sıcaklığını arıyordu. Sen sanki savaş açmıştın bu yaralı,sensiz yaşayamayan yüreğe...
Seneler seni benden alıp götürsede sana saklı yüreğimi alamamıştı.Hala bekliyordum umutsuzca...Boşluğa bakıp seni düşünmeden kendimi alamıyordum. Zaman...Zaman...
Giderek sana olan tutkum kendini öfkeye teslim ediyordu.Seni düşünmekle bir hayat sürüklenip gitmişti.Bu acılar beni yaktı kül oldum sokağında... Bu seferki savaşı seni unutmak için kendime ben açmıştım.Kararlıydın.
Sözcükler düğümlendi,gözler harap,yürek yaralı...Hastalıklı kalbime merhem olmuştu güneş.Azmim ,kararlılığım,öfkem seni tamamen yok etmişti.
Yapmak istemediğim halde bunu yapıyor olmak acıtıyordu kalbimi.Ama yaptım.
Savaşı kazandım,zafer benim....
Tam seni unutmuşken,kalp parçacıklarımı toplamış ve bantlamışken,gözlemin nemini azda olsa kurutabilmişken çıkıp geldin seneler sonra. Bantlarla tutturulmuş kalbimi tekrar parçaladın,yıkıp geçtin bendeki beni...Şimdi ise sevgim ve gururum arasında bir bocalamdayım.Sonbaharda dökülen yapraklar gibi dökülüyorum.Savruluyorum oradan oraya...
Biliyor musun ey sevgili?
Devran tersine döndü şimdi.Sen gözle yollarımı,sen gelmemi bekle,dönmemi iste...Sen şimdi ağlat gökyüzünü,söndür ateşleri,yak yüreğindeki aşkı ve anla senin için yaptıklarımı....